Τα παλιά ασήμια (Μεταίχμιο Pocket)

[ 17 ] χθές στο κομμωτήριο, όταν της έβγαλαν την πετσέτα από το κεφά- λι και της αποκάλυψαν όλο περηφάνια το αποτέλεσμα, είχε δει στον καθρέφτη μια άγνωστη που, αορίστως, κάτι της θύμιζε. Η πρώτη που ενθουσιάστηκε ήταν η ίδια η κομμώτρια, την είχε φιλήσει στην πόρτα φεύγοντας: «Επιτέλους! Μ’αφήσατε να κάνωαυτό που πίστευα καλύτερο για σας!» είχε θριαμβολογήσει. «Και είναι τόσο κοντά στο φυσικό σας, δεν νομίζετε;» είχε ζητήσει την επιβεβαίωση. Αλλά η Έλσα δεν μίλησε. Τι να πει; Πώς μπορούσε να ξέρει η άγνωστη κομμώτρια το ακριβές φυσικό χρώμα των δικών της μαλ- λιών; Το χρώμα που είχε κληρονομήσει – κάπως πιο σκούρο είναι η αλήθεια γιατί μέχρι να φτάσει το γονίδιο στην ίδια είχε προστεθεί και το ανοιχτό καστανό της μητέρας της και τα μαύρα μαλλιά του πατέρα της – από τη γιαγιά της. Ενθαρρυμένηηκομμώτρια, και σαφώς δικαιωμένηαπό την τέχνη της, την ξεπροβόδισε ως την πόρτα. «Σας εύχομαι να περάσετε θαυ- μάσια στο ταξίδι, κάθε μέρα να περνάτε θαυμάσια στο εξής!» την κατευόδωσε. Ήξερε. Η κομμώτρια ήξερε. Η δεύτερη ήταν η Ερωφίλη, η φιλενάδα της, ο πιο δικός της άν- θρωπος. Πιο δικός της άνθρωπος, μετά τον Νίκοφυσικά. ΗΕρωφίλη είχε πενθήσει μαζί της, της είχε συμπαρασταθεί απίστευτα, έναν χρόνο σχεδόν κοιμόταν τα βράδια σπίτι της – με αποτέλεσμα «να χάσω δυο γκόμενους σε εκείνο το διάστημα», όπως έλεγε χαριτο- λογώντας. Πώς ήταν η Έλσα; Ε, το τελείως αντίθετο η Ερωφίλη! Ενθουσιάστηκε μόλις την είδε περιποιημένη. «Επιτέλους!» Είχε χρησιμοποιήσει ακριβώς την ίδια λέξημε την κομμώτρια. Φυσικάκαι το είχε παρατραβήξει η Έλσα τα τρία τελευταία χρόνια, η φιλενάδα