Τα παλιά ασήμια (Μεταίχμιο Pocket)

[ 16 ] φως του ήλιου και ξεφυσάει δυνατά. Από ανακούφισηαυτή τηφορά και όχι σαν άσκηση χαλάρωσης. Ηφωτεινή επιγραφή «Προσδεθείτε» έχει σβήσει και το αεροπλάνο μάλλον θα έχει πάρει το απαιτούμενο για την πτήση ύψος γιατί δεν αισθάνεται το τόσο απειλητικό του ανέβασμα και το αντίστοιχο κατέβασμα του στομαχιού στα πέλμα- τά της. Όλα δείχνουν πως αυτή θα είναι μια καλή πτήση, κατώφλι τουκαλοκαιριούκαι οουρανός καταγάλανος χωρίς κόκκοσύννεφου. Μένει για λίγο με το άδειο βλέμμα στυλωμένο στο απέραντο γαλάζιο, εκείνο με το οποίο ονειρεύτηκε πολλές φορές να ντύσει το παιδί του. «Να φύγεις!» της είχε πει μια φορά προσπαθώντας να δείξει ψύχραιμος και κακός – αν ήταν ποτέ δυνατόν, λες και δεν τον ήξερε, πόσο καλός ήταν! «Να φύγεις, εσύ είσαι νέα, θα αγαπήσεις κάποιον άλλο που θα μπορέσει να σου χαρίσει πολλά παιδιά». Δεν έφυγε φυσικά. Ούτε μια στιγμή δεν σκέφτηκε πως θα μπο- ρούσε ποτέ να λείψει από δίπλα του, να ζήσει μακριά του. Έφυγε όμως εκείνος. Τώρα έχει ανακτήσει σχεδόν πλήρως την ψυχραιμία της. Παρά την υπόδειξη της αεροσυνοδού να αφήσει την τσάντα της κάτω στα πόδια, εκείνη την είχε επαναφέρει στο άδειο κάθισμα δίπλα της με μια διάθεση ανταρσίας μόλις η όμορφη κοπέλα είχε απομακρυνθεί. Τώρα βγάζει από μέσα ένα μικρό νεσεσέρ και σφουγγίζει τα χέρια με το νωπό χαρτομάντιλο – μμμ, λεβάντα, το αγαπάει αυτό το άρω- μα! Ύστερα περνάει τα δάχτυλα μέσα από τα μαλλιά της, ψηλαφίζει τις απαλές τους άκρες και μαντεύει το φρεσκοβαμμένο χρώμα που ακόμη δεν το έχει…συνηθίσει. Χαίρεται. Κατά κάποιο τρόπο. Τα τρία τελευταία χρόνια, παραδέχεται πως είχε παραμελήσει πολύ τον εαυτό της, τώρα αρχίζει να συνειδητοποιεί το πόσο. Προ-