Τα παλιά ασήμια (Μεταίχμιο Pocket)

[ 15 ] αβαρής το σώμα της, ναφτάνει ως χαμηλά και να εγκλωβίζεται στην κοιλιά της. Μια φλέβα φουσκωμένη, ίδια γαλάζια αστραπή, χωρίζει το μέτωπο στα δύο και καταλήγει σβήνοντας ανάμεσα στα φρύδια. Φουουουουου! Ξεφυσάει από τα μισάνοιχτα χείλη και η φλέβα εξαφανίζεται. Ξανά βαθιά εισπνοή…Ο αιχμάλωτος αέρας περνάει πάνω από την άκαρπη μήτρα… Η φλέβα ξαναπαίρνει θέση στο μέτωπο…Φουουουουου! Κάπως καλύτερα. Ξανά. Βαθιά εισπνοή… Φλέβα… Φουουουουου! Βαθιά εισπνοή… Φουουουουου! Ξανά. Πολύ καλύτερα. Ξανά. Χαλαρώνει λίγο τις χούφτες. Το μυαλό αρχίζει να λειτουργεί κά- πως. Οι λέξεις πρώτα, λίγες και φτωχές αλλά οπωσδήποτε λέξεις με νόημα, κάποιας μορφής λογική, η πληγωμένη μνήμη και μια στραγ- γαλισμένη φαντασία παίρνουν τις θέσεις τους στον εγκέφαλό της. Εντάξει τώρα, σχεδόν εντάξει δηλαδή. Μια βαθιά εισπνοή πάλι, όσο πιο βαθιά μπορεί. Φουουουου! Καλύτερα. Χαλαρώνει λίγο ακόμα τα δάχτυλα, ανοίγει το ένα μάτι, εκείνο προς την πλευρά του παράθυρου, πάλι βαθιά εισπνοή, πάλι ξεφύ- σημα δυνατό, η φωνή μέσα στο κεφάλι της σταμάτησε. Το επόμενο στάδιο είναι ναυτία που ανεβαίνει με ορμή από το στομάχι ως το στόμα . Αυτό θα μπορούσε να είναι το τέλος του πα- νικού αν δεν αισθανόταν τόσο λυπημένη. Ναυτία στο στομάχι και δάκρυα στα μάτια. Δεν τον ακολούθησε όπως της ζητούσε τότε, στα ταξίδια τους · όταν εκείνη πάθαινε τις κρίσεις πανικού και την καθο- δηγούσε πώς να αναπνέει μαζί του. Τώρα μόνη, μόνη της πια, ούτε κορίτσι του, ούτε τίποτα. Μόνη, κενή. Σκουπίζει τον ιδρώτα από τις παλάμες της πάνω στο μπλουτζίν, ανοίγει επιτέλους και τα δυο μάτια, στραβώνεται ευχάριστα από το