Τα παλιά ασήμια (Μεταίχμιο Pocket)

[ 20 ] κατσάδιασε και πάλι. «Ε λοιπόν, είσαι πιο τρελήαπ’όσοφανταζόμουν! Και το χειρότερο, είσαι πιο τρελή από εμένα! Κι ας μην το ξέρεις ακόμη!» Είχε σχεδόν τέσσερα χρόνια να ταξιδέψει με αεροπλάνο. Πάντα το φοβόταν αλλά είχε ορκιστεί εκείνος ο απαίσιος και ανεξέλεγκτος φόβος να μη σταθεί ποτέ εμπόδιο στα όνειρά της. Τρία τέσσερα ταξιδάκιαπου είχε κάνει φοιτήτριαδεν της είχαν αλλάξει την άποψη. Αργότερα όμως, με τον Νίκο δηλαδή, είχαν ταξιδέψει πολύ. Πάντα με ένα σφίξιμο στην ψυχή από τη στιγμή που έμπαινε σε αεροδρόμιο και έβλεπε τον κόσμο · πάντα με κρίσεις πανικού κατά την απογείωση · πάντα χωρίς να τρώει ή να πίνει οτιδήποτε όσο διαρκούσε η πτήση · πάντα χωρίς να θέλει να σταυρώσει λέξη με κανέναν αν υπήρχαν αναταράξεις · πάντα χαρούμενη και λαλίστατη κατά την προσγείωση. Για την ακρίβεια, αποκτούσε διάθεση και φω- νή από τη στιγμή που το αεροπλάνο άρχιζε να χάνει ύψος και όλες οι πληροφορίες πως οι κίνδυνοι ήταν μεγαλύτεροι στην προσγείωση παρά στην απογείωση την άφηναν παγερά αδιάφορη. Έφτανε στη γη, θα πατούσε τα πόδια της κάτω και αυτό της ήταν αρκετό. Βγάζει ένα κανονικό βιβλίο από την ασήκωτη τσάντα. «Αυτή είναι η τσάντα του Σπορτ Μπίλι» την κορόιδευε ο Νίκος γιατί εκεί μέσα κουβαλούσε όλα όσα νόμιζε πως χρειαζόταν σε μια μετακίνησή της: καλλυντικά, τριών ειδών χαρτομάντιλα, φάρμακα για όλες τις παθήσεις –αν και ήταν και οι δυο τους υγιέστατοι–, σετ ραπτικής, γυαλιά ηλίου και γυαλιά οράσεως, απαραίτητα ένα βιβλίο, σημειω- ματάριο, στιλό, μηχανικό μολύβι και φυσικά τη φωτογραφική της μηχανή.