Τα παιδιά δεν θέλουν ψυχολόγο γονείς θέλουν!

Πρόλογος στη νέα εμπλουτισμένη έκδοση Ήταν ένας ελληνικός Αύγουστος πριν από εννέα χρόνια. Μια βραδιά κάτω από τ’άστρα και κοντά στη θάλασσα, και με τρα­ πέζι, δηλαδή κουβέντα για μύρια όσα, με φίλους και συναδέλ­ φους αγαπητούς. Σ’ αυτή την κουβέντα κάποια στιγμή τους είπα έναν λόγο που συνήθιζα ήδη από καιρό να χρησιμοποιώ στις θεραπείες και, ενίοτε, σε όσους μου μιλούσαν για το παιδί τους λέγοντας «Μήπως πρέπει να το πάμε σε ψυχολόγο;». Ο λόγος που συνό­ ψισε την τοποθέτησή μου ήταν «Τα παιδιά δεν θέλουν ψυχο­ λόγο. Γονείς θέλουν!». Η στάση των συνομιλητών μου ήταν ένα μείγμα από συμ­ φωνία και κάτι σαν έκπληξη μπροστά στο προφανές, που γί­ νονταν πιο ανάγλυφες από τη μη λεκτική επικοινωνία των εκφράσεων του προσώπου και των στάσεων του σώματος. Όταν έμεινα μόνος, αργά μετά τα μεσάνυχτα, βίωσα κάτι σαν φώτιση. Το ίδιο βράδυ στο μυαλό μου, και τις επόμενες ημέρες στο χαρτί, δούλευα πυρετωδώς και μορφοποιούσα αυτή την αίσθηση. Η πρώτη αναγνώστρια του χειρόγραφου –μια σοφή γυναί[ 13 ]