Τα παιδιά δεν θέλουν ψυχολόγο γονείς θέλουν!

στάθηκαν, για πολύ καιρό ή σε κάποια κρίσιμη στιγμή, στη θέση του γονιού. Δεν εκπλήρωσαν επαρκώς τη λειτουργία του γονιού. Στο κενό που προέκυψε φύτρωσαν ζιζάνια και δυ­ σλειτουργίες, που συχνά έχουν σαν πυρήνα τους το ότι το παι­ δί το ίδιο κλήθηκε να αναλάβει τα ηνία της κατάστασης, να βρει απαντήσεις και λύσεις και να κανονίσει εκείνο –ένα παι­ δί!– τι θα γίνει στο σπίτι: είτε το πώς θα λειτουργήσουν οι γο­ νείς του απέναντί του, είτε και –ακόμη πιο παράδοξα– πώς θα λειτουργήσει όλη η οικογένεια. Από το αν θα πάνε κάπου μέ­ χρι τι ώρα και με ποιον τρόπο θα γίνει το τάδε πράγμα, κι από το πώς θα φέρονται ο ένας στον άλλον μέχρι το αν έχει δίκιο ο ένας ή ο άλλος γονιός σε ένα θέμα που τους φέρνει σε αντίθε­ ση – ακόμη και πως θα είναι η σχέση των γονιών του… Έχω ακούσει τόσες ιστορίες: Να κανονίζει το παιδί αν, πού, πότε και με ποιους θα πάει διακοπές η οικογένεια. Να κρίνει το παιδί αν ο ένας γονιός μίλησε σωστά στον άλλο. Να απο­ φασίζει το παιδί αν και πού θα αγοράσουν ένα νέο σπίτι. Να βρίζει το παιδί ή και να χτυπά τη μητέρα του, και οι γονείς να μην το βάζουν στη θέση του «επειδή το παιδί μπορεί να αι­ σθανθεί αδικημένο ή πληγωμένο»… ή «επειδή και η μητέρα του του μίλησε άσχημα!»… Μέχρι την πιο γλαφυρή σκηνή, η οποία δείχνει όλον τον παραλογισμό που βασιλεύει όταν σε μια οικογένεια γονείς και παιδιά δεν είναι στη θέση τους: Μου τηλεφωνεί αργά το απόγευμα, πριν χρόνια, μια κυρία, φανερά αναστατωμένη και χαμένη, και μου ζητά να τη δε­ χτώ κατεπειγόντως επειδή αντιμετωπίζει σοβαρότατη κρί­ Η Ε Κ Π Λ Η Ξ Η Μ Π Ρ Ο Σ Τ Α Σ Τ Ο Π Ρ Ο Φ Α Ν Ε Σ [ 29 ]