Τα παιδιά δεν θέλουν ψυχολόγο γονείς θέλουν!

[ 27 ] «Τ α παιδιά δεν θέλουν ψυχολόγο. Γονείς θέλουν!» Στην αρχή ακούνε σαστισμένοι και με κοιτάνε με μάτια σαν χαμένα, σαν να μην πιστεύουν ό,τι άκουσαν. Ύστερα, στρέφουν λίγο κεφαλή και βλέμμα, αμίλητοι: Κάποιοι διακό­ πτες μέσα στο μυαλό τους αλλάζουν θέση. Κάτι άκουσαν, εί­ ναι φανερό. Μετά, με κοιτάνε ξανά στα μάτια για λίγο. Και έπειτα, μ’ ένα χαμόγελο ολοκληρωτικό, μου λένε κάτι σαν «ευ­ χαριστώ» και ανασηκώνουν τον κορμό ή πισωπατάνε λιγάκι, με το βλέμμα τους πάντα καρφωμένο στο πρόσωπό μου. Αναγνωρίζουν κάτι κρίσιμα δικό τους που τους διέφευγε – τους αποκαλύπτεται μια πτυχή του κόσμου που φαινόταν χα­ μένη στην ομίχλη. Είναι σε θέση και να δουν, και να αισθαν­ θούν, και ν’ αναλάβουν τη λυτρωτική ευθύνη που τους αναλο­ γεί, με σεβασμό και με αγαλλίαση. Τη σκηνή αυτή την έχω ζήσει δεκάδες πια φορές τα τελευ­ ταία χρόνια. Κάποιες απ’ αυτές στο ιατρείο μου, όπου τόσοι άνθρωποι έρχονται να καταθέσουν τον πόνο τους και την απορία τους. Τις περισσότερες φορές, ωστόσο, σε σεμινάρια ή διαλέξεις με θέμα είτε την εφηβεία ή γενικότερα το παιδί, είτε ακόμη και κάτι από πρώτη ματιά άσχετο μ’ αυτά, όπως η τέχνη του ζην, η κατάθλιψη, το άγχος… Πρόκειται και πάλι για ανθρώπους οι οποίοι, μέσα από τα όσα άκουσαν για το θέμα, αισθάνονται ότι υπάρχει απάντηση