Τα ομοιοκατάληκτα

9 Ο ΑΡΧΑΓΓΕΛΟΣ στη Σόνια Μακράκη Θαρρώ πως σ’ είδα να γυρίζεις απ’ τον Άδη μ’ όλα του κόσμου τα μαλάματα κρυφά και με χαιρέτησες και μου ’δωσες σημάδι και σάμπως πάλι να με δίκαζες κρυφά και να ’μουν, λέει, σε μαρτύριο και πηγάδι κι ένας αρίφνητος στρατός να με χτυπά. Δεν ήταν θάνατος τα μάτια που γυρίζαν τα μονοπάτια και τις πόρτες της ζωής. Μα εγώ ήμουν χόρτο σε φαράγγι δίχως ρίζα και μες στη ρεματιά του κόσμου και της γης μόνο τα βάσανα κι οι πίκρες με ορίζαν εκεί που πάλι θα ξανάρθεις να με βρεις. Τ’ άλογο μαύρο και γαλάζια τα μαλλιά σου, εξουσιάζεις ουρανό και ποταμούς. Κρατάς τη θάλασσα και τ’ άστρα δεξιά σου κι αριστερά σπίτια κλειστά με χωρισμούς και ρίχνεις δίχτυα στον καιρό με τ’ όνομά σου, βάλσαμο στ’ άδικο και ξόρκι στους καημούς. Θα τον ξανάβρεις τον αρχάγγελο στη βρύση, λυμένος κόμπος απ’ του κόσμου την κλωστή,