Τα λάφυρα του Πόιντον(Μεταίχμιο Pocket)

[ 13 ] Πίσω απ’ το σημείο όπου ήταν καθισμένες το έδαφος κατηφόριζε κάπως απότομα, σχηματίζοντας μια χορταριασμένη πλαγιά, την οποία ο Όουεν Γκέρεθ και η Μόνα Μπρίγκστοκ, ντυμένοι για την εκκλησία αλλά κάνοντας πλάκα γι’αυτό μεταξύ τους, σκαρφάλωναν με τα τέσσερα, βοηθώντας ο ένας τον άλλο. Όταν έφτασαν σε επί­ πεδο έδαφος, η Φλέντα μπόρεσε πια να ερμηνεύσει το νόημα της κραυγής με την οποία η κυρία Γκέρεθ είχε εκφράσει τις επιφυλάξεις της πάνω στο θέμα της προσωπικότητας της δεσποινίδας Μπρίγκ­ στοκ. Η δεσποινίς Μπρίγκστοκ γελούσε, ίσως έπαιζε κιόλας, αλλά αυτό δεν είχε αλλάξει καθόλου την έκφραση στην όψη της. Ψηλή, ανοιχτόχρωμη κι ευθυτενής, με μακριά χέρια και πόδια και παράξε­ να στολισμένη, στεκόταν εκεί χωρίς βλέμμα στα μάτια ή οποιαδή­ ποτε ευδιάκριτη πρόθεση σε κάποιο άλλο χαρακτηριστικό. Ανήκε στο είδος ανθρώπων για τους οποίους ο λόγος είναι μια σκέτη πα­ ραγωγή ήχου, που το μυστικό της ύπαρξής τους είναι αδιαπέραστα και ακατάλυταφυλαγμένο. Η έκφρασή της ίσως να ήταν όμορφη αν είχε έκφραση, αλλά οτιδήποτε μετέδιδε το μετέδιδε μ’ έναν τρόπο που μόνο εκείνη ήξερε, χωρίς σημάδια. Δεν συνέβαινε το ίδιο με τον Όουεν Γκέρεθ, που έδειχνε πολλά, κι όλα τους πολύ απλά και άμεσα. Στιβαρός κι ανεπιτήδευτος, φοβερά φυσικός κι ωστόσο άψογος, έμοιαζε άσκοπα δραστήριος κι ευχάριστα κουτός. Όπως η μητέρα του και η Φλέντα Βετς, αλλά όχι για τον ίδιο λόγο, το νεαρό ζευγάρι είχε βγει για μια βόλτα πριν απ’ την εκκλησία. Η συνάντηση των δύο ζευγαριών ήταν ιδιαίτερα αμήχανη, και η Φλέντα, που είχε διαισθητικές ικανότητες οι οποίες τώρα διεγείρο­ νταν όλο και πιο πολύ, συνέλαβε το μέγεθος του σοκ που ένιωσε η κυρία Γκέρεθ. Υπήρχε οικειότητα –ω, ναι, οικειότητα αλλά και παι­ διαρίσματα– στις χοντροκοπιές που μόλις είχε πάρει το μάτι τους. Η