Τα λάφυρα του Πόιντον(Μεταίχμιο Pocket)

[ 12 ] κυρία Γκέρεθ την πρόλαβε μ’έναβογκητόδιαμαρτυρίας, έναπνιχτό, γνώριμο «Ω, Θεέ μου!». Η Μόνα ήταν η μεγαλύτερη απ’ τις τρεις, κι αυτή που η κυρία Γκέρεθ υποψιαζόταν περισσότερο. Εξομολογή­ θηκε στη νεαρή της φίλη ότι η υποψία της την είχε φέρει στο Γουό­ τερμπαθ – κι αυτό ήταν κάπως παρατραβηγμένο, γιατί απ’την πρώ­ τη στιγμή, σαν καταφύγιο, σαν φάρμακο, είχε αρπαχτεί απ’την ιδέα ότι κάτι μπορούσε να γίνει με την κοπέλα που είχε μπροστά της. Εν πάση περιπτώσει, ηφανταστική της αποκάλυψη είχε κάνει πιο ισχυ­ ρό το σοκ, και την είχε οδηγήσει ν’αναρωτηθεί μ’ένα τρομερό ρίγος αν η μοίρα σχεδίαζε πράγματι να της φορτώσει μια νύφη μεγαλω­ μένη σ’ένα τέτοιο μέρος. Είχε δει τηΜόνα στο ανάλογο περιβάλλον, και είχε δει τονΌουεν, ωραίο και βαρύ, να κρέμεται δίπλα της. Αλλά, ευτυχώς, αυτές οι πρώτες ώρες δεν είχαν καταφέρει να σκοτεινιά­ σουν την ελπίδα. Της έγινε ακόμα πιο σαφές ότι ποτέ δεν θα μπο­ ρούσε νααποδεχτεί τηΜόνα, αλλάστοκάτωκάτωδενήταν καθόλου σίγουρο ότι ο Όουεν θα της ζητούσε κάτι τέτοιο. Είχε καθίσει δίπλα σε κάποιαν άλλη στο δείπνο, και μετά είχε μιλήσει στην κυρία Φέρ­ μιν, που ήταν το ίδιο απαίσια με τις άλλες, αλλά λυτρωτικά παντρε­ μένη. Η βαρύτητά του, την οποία, στην ανάγκη της να ανοιχτεί, κα­ τονόμασε ελεύθερα, είχε δύο πλευρές – η μία ήταν η τερατώδης έλλειψη γούστου του, η άλλη η υπερβολική του συστολή. Αν έπρεπε να φανεί αυταρχικός για να κατακτήσει τη Μόνα, δεν υπήρχε λόγος ανησυχίας, γιατί σπάνια ήταν αυτός ο τρόπος του. Παρακινημένη από τη σύντροφό της, που είχε ρωτήσει αν ήταν υπέροχο, η κυρία Γκέρεθ είχε αρχίσει να λέει κάτι για το Πόιντον. Όμως άκουσε έναν ήχο από φωνές που την έκανε ν’ αφήσει την κουβέντα της στη μέση. Την επόμενη στιγμή ήταν όρθια, και η Φλέ­ νταμπόρεσε ναδει ότι ηανησυχία της δεν είχε μειωθεί στο ελάχιστο.