Τα λάφυρα του Πόιντον(Μεταίχμιο Pocket)

[ 11 ] δραστήρια αλλά αλλόκοτη και σκοτεινή, με θλιβερές για το μάτι συνέπειες, συνέπειες που έπαιρναν τη μορφή ολοκληρωτικού φιά­ σκου.Το σπίτι ήταν πραγματικά άσχημο, αλλά θα μπορούσε να είναι υποφερτό αν το είχαν αφήσει στην ησυχία του. Αυτή η σωτήρια μεγαλοψυχίαήταν πέρααπ’τις δυνάμεις τους.Το είχαν γεμίσει ασφυ­ κτικά με φτηνιάρικα στολίδια και ανάκατους πίνακες, με παράξενα εξαμβλώματα και φουσκωτά υφάσματα, με μπιχλιμπίδια που θα μπορούσαν να είναι ενθύμια για υπηρέτριες και απερίγραπτασκεύη που θα μπορούσαν να είναι έπαθλα για τυφλούς. Όσον αφορά τις κουρτίνες και τα χαλιά, εκεί πια είχαν ξεφύγει εξωφρενικά. Διέθεταν αλάθητο ένστικτο για την ολοφάνερη παρέκκλιση, και ήταν τόσο αμείλικτα καταδικασμένοι, που καταντούσαν σχεδόν τραγικοί. Το σαλόνι τους, η κυρία Γκέρεθ χαμήλωσε τη φωνή της εδώ, έκανε το πρόσωπό της να καίει, και οι καινούργιες φίλες εξομολογήθηκαν η μία στην άλλη ότι στο δωμάτιό τους είχαν αναλυθεί σε δάκρυα. Στης γηραιότερης υπήρχε ένα σετ από κωμικές ακουαρέλες, οικογενεια­ κό αστείο από κάποιο ταλέντο της οικογένειας, και στης νεότερης ένα ενθύμιο από κάποια έκθεση των εκατό χρόνων ή κάτι τέτοιο, όπως ανέφεραν με φρίκη. Με έναν διεστραμμένο τρόπο το σπίτι ήταν γεμάτο ενθύμια από μέρη ακόμα πιο άσχημα απ’ το ίδιο, και από πράγματα που θα ήταν ιερό καθήκον του καθενός να ξεχάσει. Η μεγαλύτερη αηδία ήταν τα στρέμματα από βερνίκι με το οποίο είχαν πασαλείψει τα πάντα, ένα βρομερό, απ’αυτά που διαφήμιζαν. ΗΦλέντα Βετς ήταν βέβαιη ότι οι Μπρίγκστοκ διασκέδαζαν τις βρο­ χερές μέρες βάφοντας με τα ίδια τους τα χέρια και σπρώχνοντας ο ένας τον άλλο για πλάκα. Όταν, καθώς η κριτική πήγαινε όλο και πιο βαθιά, ηΦλέντα υπαι­ νίχθηκε ότι ίσως κάποιοι άνθρωποι να έβλεπαν κάτι στη Μόνα, η