Τα λάφυρα του Πόιντον(Μεταίχμιο Pocket)

[ 9 ] τερη λεπτότητα σαν τη δική της δεν θα μπορούσε να την κουβαλά­ ει μια γυναίκα παρά μόνο σαν πηγή αγωνίας. Θα ήταν η μοίρα της, η τιμωρία της, ο σταυρός της, να της φέρει σπίτι μια ασουλούπωτη, φρίκη! Αυτή εδώ η κοπέλα, η μία απ’ τις δύο Βετς, δεν ήταν ωραία, αλλά η κυρία Γκέρεθ, αναζητώντας στη μελαγχολία κάποιο σημάδι ζωής, μπόρεσε αμέσως να κατατάξει τη φιγούρα της σαν το μικρό­ τερο για την ώρα απ’ τα δεινά της. Η Φλέντα Βετς ήταν ντυμένη με άποψη, αν και ίσως όχι με πολλά παραπάνω. Κι αυτό δημιούργησε ένα σύνδεσμο εκεί που δεν υπήρχε κανένας άλλος, ειδικά καθώς σ’ αυτή την περίπτωση η άποψη ήταν αληθινή και όχι απομίμηση. Η κυρία Γκέρεθ είχε από καιρό γενικεύσει την αλήθεια ότι το ταμπε­ ραμέντο μιας ασουλούπωτης μπορεί κάλλιστα να συμβαδίζει με κάποια επιφανειακή ομορφιά. Υπήρχαν πέντε κοπέλες στην παρέα, και η ομορφιά αυτής εδώ, αδύνατη, χλωμή και μελαχρινή, θα έδινε πιο δύσκολα απ’ ό,τι εκείνη των άλλων την αφορμή να ειπωθούν κοινοτοπίες. Ειδικά οι δύο λιγότερο ανεπτυγμένες Μπρίγκστοκ, κό­ ρες του σπιτιού, ήταν εκνευριστικά «χαριτωμένες». Μια δεύτερη, πιο διαπεραστική, ματιά στη νεαρή γυναίκα που είχε μπροστά της με­ τέδωσε επίσης στην κυρία Γκέρεθ την ανακουφιστική βεβαιότητα ότι δεν θα μπορούσε να κατηγορηθεί για προκλητική κι εξεζητημέ­ νη εμφάνιση. Δεν είχαν μιλήσει ακόμη, αλλά κάτι προμήνυε ότι θα κατάφερναν να συστηθούν αν η κοπέλα έδειχνε να αντιλαμβάνεται έστω και λίγο τα κοινά τους σημεία. Σηκώθηκε απ’ τη θέση της με ένα χαμόγελο που μόνο εν μέρει έδιωξε τη συντριβή που η κυρία Γκέρεθ είχε αναγνωρίσει στη στάση της. Η μεγαλύτερη γυναίκα την έκανε να ξανακαθίσει, και για μια στιγμή, καθώς κάθονταν δίπλα δίπλα, τα μάτια τους συναντήθηκαν και αντάλλαξαν κρυφά σήματα. «Είσαι εντάξει; Μπορώ να μιλήσω;» έλεγε η μία στην άλλη, αναγνω