Τα λάφυρα του Πόιντον(Μεταίχμιο Pocket)

[ 8 ] πιστέψει ότι μια γυναίκα μπορούσε να δείχνει ευπαρουσίαστη όταν την είχε κρατήσει για ώρες ξάγρυπνη η ταπετσαρία στο δωμάτιό της. Εντούτοις, καθώς διέσχιζε το χολ θροΐζοντας μέσα στα μαύρα της πρόσφατης χηρείας της, αυτό που την έκανε ν’ αντέχει ήταν η επίγνωση, που πάντα πρόσθετε κάτι στον θρησκευτικό ζήλο των Κυριακών που περνούσε με κόσμο, πως ήταν, ως συνήθως, το μόνο πρόσωπο στο σπίτι που αρνιόταν να επιτρέψει στην ετοιμασία της ναφέρει την απαίσια σφραγίδα καλού ντυσίματος που θα χαρακτή­ ριζε τη γυναίκα ενός μπακάλη. Θα προτιμούσε να πέθαινε παρά να έδειχνε endimanchée . * Ευτυχώς δεν δέχτηκε προκλήσεις, καθώς στο χολ δεν υπήρχε καμία από τις άλλες γυναίκες, που ήταν απασχολημένες ακριβώς με το να στολίζονται μ’ αυτό τον φρικτό στόχο. Όταν βρέθηκε έξω, παραδέχτηκε ότι, με τη θέση του, την εντυπωσιακή του θέα, πρότυ­ πο για όλους τους τροφίμους του, το Γουότερμπαθ όφειλε να είναι γοητευτικό. Πόσο θα είχε πιάσει τον λεπτό υπαινιγμό της φύσης με τέτοια χαρτιά στο χέρι της! Ξαφνικά σε μια στροφή του περιπάτου της βρέθηκε μπροστά σ’ ένα μέλος της συντροφιάς, μια νεαρή γυ­ ναίκα που καθόταν σ’ ένα παγκάκι, βυθισμένη στον μοναχικό συλ­ λογισμό της. Είχε παρατηρήσει την κοπέλα κατά τη διάρκεια του δείπνου και μετά: Κοιτούσε τις κοπέλες, άλλοτε με ανησυχία κι άλ­ λοτε με υπολογισμό, πάντα σε σχέση με το γιο της. Βαθιά μέσα της είχε τη βεβαιότητα ότι ο Όουεν, κόντρα σ’ όλα της τα ξόρκια, θα παντρευόταν τελικά καμία ασουλούπωτη. Κι αυτό δεν βασιζόταν σε κάποια ένδειξη την οποία θα μπορούσε να παρουσιάσει ως επαρκή, αλλά απλώς στη βαθιά ανησυχία της, στην πίστη της ότι τέτοια ιδιαί* Γαλλικά στο πρωτότυπο: ντυμένη στα κυριακάτικα.