Τα λάφυρα του Πόιντον(Μεταίχμιο Pocket)

[ 7 ] ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΠPΩTO H κυρία Γκέρεθ είχε πει ότι θα πήγαινε με τους άλλους στην εκ­ κλησία, αλλά ξαφνικά της φάνηκε ότι δεν θα μπορούσε να πε­ ριμένει ούτε καν μέχρι την ώρα της εκκλησίας για λίγη ανακούφιση. Το πρωινό στο Γουότερμπαθ δεν αργούσε ποτέ λεπτό, κι είχε ακόμα μία ώρα στη διάθεσή της. Γνωρίζοντας ότι η εκκλησία ήταν κοντά, ετοιμάστηκε στο δωμάτιό της για τον μικρό περίπατο στην εξοχή, και καθώς κατέβαινε πάλι, διασχίζοντας διαδρόμους και παρατη­ ρώνταςδιακοσμητικέςαηδίες, τηναισθητικήαθλιότητατουμεγάλου, ευρύχωρου σπιτιού, ένιωσε να την ξαναπλημμυρίζει το κύμα της χτεσινοβραδινής οργής, να εμφανίζονται ξανά όλα όσα μπορούσε κρυφά να υποφέρει απ’ την ασχήμια και τη βλακεία. Γιατί δεχόταν τέτοιες γνωριμίες; Γιατί εξέθετε τόσο απερίσκεπτα τον εαυτό της; Είχε βέβαια, ένας θεός ήξερε, τους λόγους της, όμως η όλη εμπειρία αποδείχτηκε πιο άγρια απ’ ό,τι είχε φοβηθεί. Να ξεφύγει απ’ αυτήν και να βρεθεί έξω στον καθαρό αέρα, στον ουρανό και τα δέντρα, στα λουλούδια και τα πουλιά – αυτό αποζητούσε κάθε της νεύρο. Τα λουλούδια στο Γουότερμπαθ μάλλον θα ήταν λάθος χρώμα, και τ’ αηδόνια θα τραγουδούσαν παράφωνα. Όμως θυμόταν να είχε ακούσει να το περιγράφουν σαν μέρος που διέθετε τα πλεονεκτή­ ματα που συνήθως αποκαλούνται φυσικά. Υπήρχαν βέβαια αρκετά πλεονεκτήματα που ολοφάνερα δεν διέθετε. Της ήταν δύσκολο να