Τα κύματα του Βοσπόρου (Μεταίχμιο Pocket)

[ 15 ] Δεν φαντάζομαι να εννοείς ότι το μούλικο που λες πως περιμένεις είναι δικό μου;». «Μα ξέρεις καλά πως ήσουν ο πρώτος και ο μοναδικός άντρας στη ζωή μου» ψέλλισε με σβησμένη φωνή η εικοσάχρονη κοπέλα. «Ευρυδίκη, είμαι κουρασμένος και δεν είμαι διατεθειμένος να ακούσω άλλες ανοησίες. Για τις καλές στιγμές που ζήσαμε και μόνο γι’ αυτές μπορώ να σε βοηθήσω να ξεμπερδεύεις με αυτό το θέμα, αλλά μέχρι εκεί. Τα υπόλοιπα να τα βγάλεις από το μυαλό σου κι ό,τι είχαμε τέλος, μέχρι εδώ. Όπως από την αρχή ήξερες, έχω γυναίκα και είμαι ευτυχισμένος». «Μα δεν σκέφτηκα ποτέ να σου κάνω κακό. Εσύ δεν έλεγες πως θέλεις κάτι άλλο στη ζωή σου, πως πρώτη φορά νιώθεις έτσι;» τόλ- μησε να αρθρώσει εκείνη. «Πολλά λέει η γλώσσα σου. Αγαπώ τη γυναίκα μου. Το άλλο που ήθελα είναι αυτό που κάθε άντρας ψάχνει έξω από το σπίτι του. Ε, εγώ ήμουν τυχερός και το είχα μέσα στο δικό μου. Όσο γι’αυτά που έλεγα, ε, αν δεν έλεγα και δυο τρεις σαχλαμάρες, πώς θα έπεφτες στο κρεβάτι μου; Λοιπόν, αφού δεν θέλεις το κακό μου, φρόντισε να τελειώνουμε με αυτό το θέμα. Θα κανονίσω εγώ το ραντεβού…» «Αυτό ποτέ! Το παιδί θα το κρατήσω και δεν θέλω τίποτα από σένα. Για μένα ό,τι ζήσαμε δεν ήταν σαχλαμάρες» φώναξε αυτή τη φορά η κοπέλα χτυπώντας πίσω της την πόρτα. Το γλέντι στο παλιό αρχοντικό είχε ανάψει για τα καλά. Από τον δρόμο κάτω από το σπίτι άκουγε δυνατά γέλια και μουσική σε ρυθ- μούς τσάρλεστον. Τα δυνατά φώτα φεγγοβολούσαν από τα ψηλά παράθυρα. Από μέρες είχαν αρχίσει οι προετοιμασίες για τον χορό. Και τι δεν έπρεπε να γίνει, ώστε τα πάντα να είναι έτοιμα εκείνη την πρώτη Κυριακή του Σεπτέμβρη. Έπρεπε να πλυθούν καλά τα τζάμια