Τα κύματα του Βοσπόρου (Μεταίχμιο Pocket)

[ 32 ] Αυτά κι άλλα άσχετα κι ασήμαντα σκεφτόταν προσπαθώντας να κρύψει την αμηχανίαπου ένιωθε να της παραλύει ταάκρα, μέχρι που επιτέλους κάθισε στην καρέκλα που ευγενικά εκείνος της τράβηξε. Η ατμόσφαιρα στην αίθουσα τσαγιού ήταν χαλαρή, τα τραπέζια στρωμένα με άσπρα τραπεζομάντιλα, πορσελάνινα σερβίτσια και ασημένια μαχαιροπίρουνα, με σερβιρισμένη μια μεγάλη ποικιλία από μικρά γλυκάκια και πτι φουρ εκλεπτυσμένης γεύσης, ο χώρος όμορφα διακοσμημένος και με τους ήχους του πιάνου η Βασιλική αισθανόταν τον χρόνο να πηγαίνει πίσω σε άλλες εποχές. Με την άκρη των ματιών της ένιωθε να ακουμπά πάνω της το βλέμμα του. Αυθόρμητα σκέφτηκε: Πώς μπλέχτηκα με τη θέλησή μου σ’ όλα αυτά, πώς άφησα τον εαυτό μου να εντυπωσιαστεί απ’ αυτό τον άντρα…απ’αυτόν που δείχνει να βρίσκεται ψηλότερα απ’ τον καθένα; Κοίταξε γύρω της τους ανθρώπους, τον διάκοσμο του αριστο- κρατικού ξενοδοχείου, τηνόληατμόσφαιρα, εκείνον, κι ένιωσε άξαφ- να όλα τα πέπλα να ξεσκίζονται μπροστά στα μάτια της και την αλήθεια γυμνή ναφανερώνεται. Είδε τότε μια τεράστια διαφορά και μια απέραντη δυσαρμονία ανάμεσά τους… Έκανε μια κίνηση ν’αγγίξει τοπορσελάνινοφλιτζάνι του τσαγιού, όταν εκείνος τη σταμάτησε ευγενικά κρατώντας απαλά το χέρι της ανάμεσα στα δικά του. «Άγγελέ μου, είχα τόση αγωνία αν θα ερχόσουν. Δεν σ’ έβγαλα λεπτό απ’ το μυαλό μου. Εσύ με σκεφτόσουν καθόλου;» Η Βασιλική ένιωθε την καρδιά της έτοιμη να σπάσει. Δεν ήξερε τι έπρεπε να απαντήσει. «Εγώ, εγώ ξέρετε, δεν… να, ήθελα να πω ότι πρώτη φορά… καταλαβαίνετε…» ψέλλισε χαμηλώνοντας το κεφάλι.