Τα κύματα του Βοσπόρου (Μεταίχμιο Pocket)

[ 31 ] επιτέλους ήρθε η ώρα δεν ήξερε πού βρήκε το κουράγιο να οδηγή- σει τα βήματά της μέχρι την είσοδο του θρυλικού ξενοδοχείου. Εκείνος, στημένος μπροστά από την εξώπορτα, ευθυτενής, με παρισινό παρντεσού, ανθισμένος σαν καλλωπιστικόφυτό, την υπο- δέχτηκε μ’ένα απαλό χειροφίλημα κοιτάζοντάς τη στα μάτια κι επα- ναλαμβάνοντας τηφράση «Χαίρομαι τόσο που ήρθες, καλή μου…». Ο πορτιέρης, με κουστούμι πιγκουίνου, σε επιφυλακή πίσω από το τζάμι της εξώπορτας, έτρεξε να ανοίξει. ΗΒασιλική, προσπαθώντας να κρατήσει τους τύπους και ναφαί- νεται διακριτική, θαύμαζε με την άκρη των ματιών της τις βιτρίνες πάνω στις οποίες ήταν τοποθετημένες σαν μπιμπελό οι νουαζέτες, τα φοντάν και οι πάστες. Από την άλλη, ξύλινες υφασμάτινες καρέ- κλες, πορσελάνινα τσαγερά, κυρίες με πράσινα σμαραγδένια μάτια και πέρλες να κολυμπούν στα χέρια τους κοσμούσαν τον διάκοσμο. Το σαλόνι με την ιδιαίτερα μεγαλοπρεπή του ατμόσφαιρα και η επίγνωση των προσωπικοτήτων που έλεγαν πως περνούσαν το κατώφλι του έκαναν την κοπέλα να νιώθει σαν το κοριτσάκι με τα σπίρτα. Ίσως έπρεπε να είχε ντυθεί καλύτερα. Πώς αυτή, μια ξακουστή μοδίστρα του Βοσπόρου, έκανε μια τέτοια ανοησία, σ’αυτό το τόσο σημαντικό ραντεβού της ζωής της –γιατί ήταν σημαντικό, κι ας μην ήθελε από εγωισμό να το παραδεχτεί– να έρθει ντυμένη σαν ώριμη κυρία της Φιλοπτώχου; Αν εκείνος ντρεπόταν με την απλοϊκή εμφά- νισή της, αν η όλη παρουσία της δίπλα του τον γελοιοποιούσε; Πάνω στο άσπρο σε συνδυασμό με σάπιο μήλο μωσαϊκό της εισόδου μπορείς να παίξεις κάλλιστα κουτσό, σκέφτηκε. Τι κρίμα! Τόσος χώρος και πάει χαμένος, αφού είναι μόνο για να πατιέται από ακριβοθώρητα γοβάκια και μοκασίνια σύγχρονων πασάδων.