Τα κύματα του Βοσπόρου (Μεταίχμιο Pocket)

[ 20 ] τ’άλλα, δεν ήξερε τίποτα και από χορό. Πώς δέχτηκε αυτή την πρό- σκληση; Ρεζίλι θα γινόταν. Κατακόκκινη από ντροπή κι αμηχανία, καθώς με την άκρη του ματιού της διέκρινε το βλέμμα του Φαίδωνα, που ερχόταν προς το μέρος τους, απομακρύνθηκε από κοντά του, τρέχοντας στην πόρτα, πουπριναπόλίγο είχε περάσει με τόσοδισταγμό.Toκεφάλι της βούι­ ζε δαιμονισμένα και η ναυτία που ένιωθε τον τελευταίο καιρό έκανε πάλι αισθητήτηνπαρουσίατης, και μαζί μ’αυτήνκι ητρομερήαλήθεια που κουβαλούσε στα σπλάχνα της. Όχι, δεν έπρεπε να είχε έρθει. Τι δουλειά είχε αυτή εδώ; Ρούχα και παπούτσια δανεικά, αισθήματα δανεικά, έγκυος σ’ένα παιδί με πατέρα δανεικό, κι απ’την άλλη ένας ευγενέστατος γλυκός άντρας, που περίμενε τόσα από εκείνη. «Μα τι συμβαίνει εκεί; Ποια είναι η κυρία;» ακούστηκε από μέσα η βαριά φωνή του γιατρού, που πολύ δυσκολεύτηκε ν’αναγνωρίσει την κομψή κοπέλα που έτρεχε προς την πόρτα. Πριν προλάβει ν’ αντιδράσει ένιωσε πίσω της τη λατρεμένη ανάσα, τη γνώριμη μυ- ρωδιά του άντρα που μέχρι πριν από λίγες μέρες ήταν ολάκερος ο κόσμος της… Η σκληρή και ειρωνική φωνή που μόλις αναγνώρισε την προ- σγείωσε στην πραγματικότητα. «Τι δουλειά έχεις εσύ εδώ; Από πότε, Κίμωνα, έχεις παρτίδες με τις δούλες του υπογείου;» Τρέμοντας από φόβο και με βλέμμα γεμάτο πίκρα και απογοή- τευση, κάρφωσε ταμεγάλαμαύραμάτια της επάνωτου, άρπαξε από το πορτ μαντό το μουσκεμένο ακόμη πανωφόρι της, άνοιξε την πόρτα κι έτρεξε παραπατώντας στα λασπόνερα της köyiçi caddesi. Η μεγάλη κεντρική πόρτα της εισόδου βρόντησε με δύναμη και το δουλάκι πετάχτηκε στο παράθυρο του υπογείου, γεμάτο απορία