ΤΑ ΚΙΑΛΙΑ ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΙ ΤΣΟΥΙΚΟΦ 31 σοσιαλιστές κυβερνήτες με βουλευτιλίκια, τον κάναν και αντιστράτηγο, τιμής ένεκεν, αντιστράτηγο του εχθρικού αστικού στρατού, παρακαλώ!, αλλά και όταν πέθανε τον κήδεψαν δημοσία δαπάνη, δηλαδή με τους ματωμένους φόρους του Λαού, ενώ ο αλύγιστος Ζαχαριάδης έβαλε θηλιά στον λαιμό του, και πολύ άργησε. Εβδομηντάρισε και βάλε. Κόστος ταφής μηδέν. Έσκαψαν οι Ρώσοι σύντροφοι έναν τάφο στους πάγους της Σιβηρίας και τον πέταξαν μέσα χωρίς γραφικές ματαιοδοξίες. Τα αστραφτερά μάρμαρα τα βρήκε εδώ κατά την ανακομιδή των οστών του. Άργησε κάπως να αποφασίσει το τέλος του ο σύντροφος Νίκος, αλλά τέλος καλό όλα καλά. Να ξέραμε σε ποια σημύδα της Σιβηρίας έριξε τη θηλιά, να την ξυλεύαμε και να τη μοιράζαμε, τρόπος του λέγειν, τίμιο ξύλο στους μελλοντικούς αγωνιστές μας, να μην τους πιάνει σφαίρα. Πρέπει να τον τιμούμε σαν εξαίρεση τον ιστορικό μας Γραμματέα, τον σύντροφο Νίκο, γι’ αυτό το τόλμημα, αν όχι για άλλον λόγο. Αυτός και ο Άρης τόλμησαν το αυτονόητο, έσωσαν την τιμή, οι άλλοι δεν αισθανθήκαμε την ανάγκη να πεθάνουμε ληξιαρχικά, ακόμη τριγυρίζουμε και μας γαβγίζουν τα σκυλιά που μυρίζουν τον θάνατο όταν μπαινοβγαίνουμε στα νεκροταφεία για κάποια υποχρέωση, δεν μας αφήνουν μετά να βγούμε. Ανθρώπινες αδυναμίες που μπορούν να εκδηλωθούν σε κάθε ηρωικό αγωνιστή. Ακόμα και ο Τσε, τραυματισμένος, σήκωσε τα χέρια και φώναξε στους Βολιβιανούς φαντάρους που τον είχαν κυκλώσει: «Μη με σκοτώνετε». Δεν τον σκότωσαν επιτόπου, αλλά όταν αργότερα τον εκτέλεσαν πρόλαβε και είπε στον δήμιο: «Έπρεπε να
RkJQdWJsaXNoZXIy MTY1MTE=