Τα Ελγίνεια και τα πορτοκάλια: Επίγονοι ή κληρονόμοι;

ΙΙΙ. Τα προνόμια της ερημιάς Η Αθήνα του 1832 είναι χωριό. Χωρίς αγροτική παρα­ γωγή, χωρίς χειροτεχνία, είναι χαμένη στον μυχό του χρόνου, εκεί όπου εξόκειλε από τους σκοτεινούς αιώνες ήδη. Κλεισμένη στον εαυτό της συμπεριφέρεται σαν να μη βλέπει τον θαλασσινό ορίζοντα. Του έχει γυρίσει την πλάτη. Δεν έχει ναυτικό, όπως οι Σπέτσες και η Ύδρα, που έχουν ήδη σωρεύσει πλούτο αρκετό για να μετατρέ­ ψουν τα εμπορικά τους πλοία σε πολεμικά και να πρω­ ταγωνιστήσουν στον αγώνα της ανεξαρτησίας. Οι γκρα­ βούρες της εποχής μάς δείχνουν φουστανελάδες βο­ σκούς με μερικά πρόβατα που βόσκουν στα χωράφια ανάμεσα στα ερείπια. Διότι πάντα υπάρχει ένα ερείπιο στη σκηνή, είτε η Ακρόπολη είτε οι στύλοι του Ολυμπίου Διός. Οι περιηγητές, και όχι μόνον, μας πληροφορούν πως μιλούν αρβανίτικα. Ένας οικισμός μαζεμένος γύρω από τον βράχο της Ακρόπολης, σαν την οικογένεια που μαζεύεται γύρω από την εστία για να ζεσταθεί. Λέγεται πως οι Οθωμανοί,