Τα Ελγίνεια και τα πορτοκάλια: Επίγονοι ή κληρονόμοι;

Επίγονοι ή κληρονόμοι; | 13 δικούς της λογαριασμούς. Όπως γράφει ο Μαλρώ, τα ερείπια ανήκουν στον κόσμο του παρόντος. Στον κόσμο του παρελθόντος που τα γέννησε δεν ήσαν ερείπια. Οι ποιητές δεν χρειάζεται ούτε να σχεδιάσουν ούτε να μετρήσουν. Τους φτάνουν οι λεπτές αποχρώσεις της λέξης και ο ρυθμός της. Αποδώ έχουν ήδη περάσει δύο από τους σημαντικότερους του αιώνα. Ο πρώτος είναι ο Σατωβριάνδος. Είναι βιαστικός. Προορισμός του είναι η Ιερουσαλήμ και πριν φύγει από το Παρίσι έχει υπο­ σχεθεί στην κυρία ντε Νοάγ ότι θα τη συναντήσει στην Ισπανία, αφού κάνει τον γύρο της Μεσογείου. Στην Αθή­ να θα μείνει μόλις δύο μέρες. Θα αφήσει μερικές σελίδες με τις εντυπώσεις του, αρκετές για να χωρέσουν όλον τον πλούτο του ύφους του. Συγκρατώ την παρατήρησή του για το χρώμα των ερειπίων. Τα μάρμαρα δεν είναι λευκά, γράφει. Είναι υποκίτρινα, τριανταφυλλιά, ανά­ λογα με τη θέση του ήλιου, όμως ποτέ δεν τα είδε λευκά. Σαν να απαντάει στην κυρίαρχη αντίληψη περί «Λευκής Ελλάδας» – γι’ αυτήν θα μιλήσω παρακάτω. Περαστικός από την Αθήνα είναι και ο Βύρων. Αυτός έχει ραντεβού με τον θάνατό του στο αποκλεισμένο Μεσολόγγι. Θα προλάβει όμως κι αυτός να δώσει το μέτρο των ερειπίων. Ο Όθων δεν είναι ούτε ποιητής ούτε αρχιτέκτονας.