Τα Ελγίνεια και τα πορτοκάλια: Επίγονοι ή κληρονόμοι;

10 | TAKHΣ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΣ Τα Ελγίνεια και τα πορτοκάλια Τη θέση της σκηνής στο τοπίο, όπου εκτυλίσσεται το δράμα και αναδεικνύονται οι πρωταγωνιστές –οι ήρωες της μοίρας τους– την κατέχει η πόλη. Το ανδρικό σώμα είναι τέλειος κύκλος, υποστηρίζει ο συγγραφέας της ιπποκρατικής διατριβής. Το γυναικείο τείνει να γίνει κύκλος, αλλά το διακόπτει το χάσμα της μήτρας, το άνοιγμα από όπου απελευθερώνεται η ζωή. Το αττικό τοπίο είναι θηλυκό, παρά το φτενό του χώμα, την εκλεκτική χλωρίδα του, τη μόνιμη απειλή της λει­ ψυδρίας. Είναι μια μήτρα με άνοιγμα τη θάλασσα. Η θάλασσα έχει κι αυτή τα όριά της. Δεν είναι απε­ ραντοσύνη χωρίς καμία ποικιλία, άρα άμορφη, όπως ο ωκεανός του Μέλβιλ στον Μόμπι Ντικ . Δεν είναι έρημος που υπόσχεται τη Γη της Επαγγελίας. Η θάλασσα, ο Σα­ ρωνικός, είναι κι αυτή τοπίο. Είναι το «εκεί πέρα» τού «εδώ πέρα». Τα όριά της είναι ορατά διά γυμνού οφθαλ­ μού. Δεν χρειάζεται να τα διανοηθείς. Τα βλέπεις, μπο­ ρείς να τα δείξεις με το δάχτυλό σου, κοινώς να τα αγ­ γίξεις. Είναι η Αίγινα, οι βαριές σκιές της Πελοποννήσου που θαμπώνουν καθώς ο ήλιος κοντεύει να δύσει. Στο νοητό κέντρο όλης αυτής της υπόθεσης, διότι για υπόθεση εργασίας πρόκειται, είναι η πόλη. Κάποτε, πριν από πολλές γενιές ανθρώπων και των θεών τους, ήταν