Τα Ελγίνεια και τα πορτοκάλια: Επίγονοι ή κληρονόμοι;

Ι. Εν αρχή ην ο τόπος Ο τόπος που έγινε τοπίο. Όπου τοπίο είναι η φύση που απέκτησε περίγραμμα, όρια, μορφή. Τα όρια του λεκανοπεδίου της Αττικής είναι ευδιά­ κριτα. Τα χερσαία της είναι οι ορεινοί όγκοι, ο Υμηττός, η Πεντέλη, η Πάρνηθα, ο σεμνότερος Πατέρας και ο κώνος του Αιγάλεω. Δύο λαιμοί, ο ένας ανάμεσα στον Υμηττό και την Πεντέλη, και ο άλλος στις δυτικές υπώ­ ρειες της Πάρνηθας, στη Φυλή, τη συνδέουν με τη Βοιω­ τία και μέσω αυτής με τον κεντρικό κορμό του ελλαδικού χώρου. Ένα άλλο άνοιγμα, πιο γενναιόδωρο, στα δυτι­ κά, τη συνδέει με το Θριάσιο πεδίο και το προσάρτημα της Αθήνας, την Ελευσίνα. Εκεί ένα ελάχιστο πέρασμα θάλασσας τη συνδέει με τη Σαλαμίνα. Όπως λέει ο Σο­ φοκλής στον Αίαντα , κι οι Σαλαμίνιοι ήσαν παιδιά του Ερεχθέα. Το σχήμα είναι ημικύκλιο. Η μορφή αμφιθεατρική. Οι Αθηναίοι πριν από κάτι αιώνες έχτισαν το θέατρο του Διονύσου, μια αναπαράσταση του αττικού τοπίου.