Τα Ελγίνεια και τα πορτοκάλια: Επίγονοι ή κληρονόμοι;

22 | TAKHΣ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΣ Τα Ελγίνεια και τα πορτοκάλια ρίς δική της ζωή, πολλώ μάλλον πλούτο. Θα μπορούσαν να έχουν επιλέξει το Ναύπλιο, την Καλαμάτα, την Ύδρα ή τη Σύρο. Όμως διάλεξαν την Αθήνα. Το λεκανοπέδιο λειτούργησε σαν ουδέτερη ζώνη σε μια κοινωνία εν τη γενέσει της, όπου η εντοπιότητα και το πνεύμα της κοινότητας είχαν ήδη αποδείξει πως στις κρίσιμες στιγμές υπερισχύουν της εμβρυακής ακόμη εθνι­ κής συνείδησης. Εφτά χρόνια κράτησε ο πόλεμος για την ανεξαρτησία τους και μέσα σ’ αυτά τα εφτά χρόνια πρό­ λαβαν να κάνουν δύο εμφύλιους πολέμους. Αν επέλεγαν για πρωτεύουσα μια πόλη τουΜοριά, μπορεί να ξεσηκώ­ νονταν οι Ρουμελιώτες και το αντίστροφο. Ως τον 21ο αιώνα γειτονικές πόλεις ερίζουν για την εγκατάσταση του Εφετείου. Την Αθήνα δεν τη ζήλευε κανείς. Ήταν σαν τον κενό χώρο που χρειαζόταν η δημοκρατία τον 5ο αιώνα για να πετάξει τις διαφωνίες της και να κρίνει. Πάντα με εντυπωσίαζε το γεγονός ότι από την οικοδομική μανία της αρχαίας Αθήνας εξαιρέθηκε η Πνύκα. Ο πυρήνας της δημοκρατίας ήταν ένα κενό. Ξεχώριζε μόνον το βήμα για τις αγορεύσεις και ο βωμός του Αγοραίου Διός. Όλα έπρεπε να γίνουν από την αρχή. Κυβέρνηση, δι­ οίκηση, δικαστήρια, στρατός, αστυνομία, χωροφυλακή και πρωτεύουσα. ΗΑθήνα έγινε πρωτεύουσα πριν γίνει πόλη.