Τα Ελγίνεια και τα πορτοκάλια: Επίγονοι ή κληρονόμοι;

18 | TAKHΣ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΣ Τα Ελγίνεια και τα πορτοκάλια φραση πάντα υπάρχει κάποια απώλεια σημασίας, ενίο­ τε δε και νοήματος. Μόνον που η πόλη δεν είναι πια πόλη και ο Παρθε­ νών είναι ερείπιο. Τα μέλη του ξασπρίζουν στο φως του πρωινού σαν τα οστά ενός γίγαντα που ξάπλωσε για να αναπαυθεί απ’ τον κόπο των αιώνων στην κορυφή του βράχου. Οστά ή εγκέφαλος, έτσι όπως στο σούρουπο, μετά την έκρηξη απ’ τα θερμά χρώματα της δύσης, τα τριανταφυλλιά και τα κίτρινα, τον καλύπτει η φαιά ουσία της σκιάς. Πώς να μην πάει ο νους στους στίχους του Εθνικού Ύμνου «απ’ τα κόκαλα βγαλμένη των Ελλήνων τα ιερά»; Το λέει ο Αλέξανδρος Ρίζος Ραγκαβής, στην ομιλία του στη Στ΄ Γενική Συνεδρίαση της εν Αθήναις Αρχαιολογικής Εταιρείας, αναφερόμενος στα έργα απο­ κατάστασης της Ακρόπολης: «…ανεγείρομεν αυτόν σήμερον εκ των ενόντων ερει­ πίων αυτού, ως ανεγείραμεν την αρχαίαν ελευθέραν Ελλάδα εκ των ενόντων λειψάνων της…». Τα λείψανα δεν είναι ιδέα. Είναι το ίδιο το σώμα της μνήμης που το φύλαξε ο τόπος. Ακόμα και σήμερα, όταν τον βλέπω στο βάθος της προοπτικής που σχηματίζουν οι προσόψεις των πολυ­ κατοικιών στην οδό Πατησίων, αναρωτιέμαι τι να σκέ