Τα άνθη του κακού

15 Θηλιές κακοδεμένες, χαλαρές Να φανερώναν, γι’ αμαρτίες βαριές, Χυτό το στήθος σου που αστράφτει Σαν τη φωτιά στο μάτι · Και για να ξεντυθείς, όταν σ’ το ζητούν, Tα χέρια σου έπρεπε να τα εκλιπαρούν! Χέρια που θα ’διωχναν με βία Μια χειρονομία, Μαργαριτάρια τα πιο αστραφτερά, Του έξοχου Μπελλώ σονέτα τρυφερά Οι θαυμαστές να σου προσφέρουν, Σκλάβοι που υποφέρουν, Πλήθος στιχοπλόκοι δουλικοί Να σου χάριζαν την πρώτη τους γραφή, Να ’βλεπαν το πόδι σου μια στάλα Κάτω από τη σκάλα, Τόσοι ακόλουθοι, της τύχης εραστές, Κι άρχοντες, κι ίσοι με τον Ρονσάρ ποιητές Θα παραμόνευαν τη δροσερή φωλιά σου Για μια αγκαλιά σου! Θα μετρούσες στα κρεβάτια σου εκείνα Περισσότερα φιλιά από κρίνα, Θα εξουσίαζες δεσποτικά Χίλιους κι έναν Βαλουά!