Ταχυδρομείο

T Σ Α Ρ Λ Σ Μ Π Ο Υ Κ Ο Β Σ Κ Ι 18 Υπήρχανε επτά «υπό» – ο ΤομΜότο, ο Νικ Πελιγκρί­ νι, ο Χέρμαν Στράτφορντ, η Ρόζι Άντερσον, ο Μπό­ μπι Χάνσεν, ο Χάρολντ Ουάιλι κι εγώ, ο Χένρι Τσι­ νάσκι. Το ωράριο άρχιζε στις πέντε το πρωί κι εγώ ήμουν ο μοναδικός μεθυσμένος. Πάντοτε έπινα ως μετά τα μεσάνυχτα, και θα καθόμασταν εκεί, στις πέντε το πρωί, περιμένοντας να περάσει η ώρα, περιμένοντας για κάποιον μόνιμο να δηλώσει ασθέ­ νεια. Οι μόνιμοι συνήθως δήλωναν ασθένεια όταν έβρεχε ή όταν έκανε καύσωνα ή όταν το ταχυδρομι­ κό φορτίο διπλασιαζόταν. Υπήρχαν σαράντα ή πενήντα διαδρομές, ίσως και περισσότερες, και κάθε περίπτωση ήταν διαφορε­ τική, ποτέ δεν μπορούσες να τις μάθεις, έπρεπε να έχεις το φορτίο σου έτοιμο πριν από τις οκτώ το πρωί για τα φορτηγά, και ο Τζόνστον δεν δεχόταν δικαιο­ λογίες. Οι «υπό» στοίβαζαν τα περιοδικά τους στις γωνίες, έμεναν νηστικοί το μεσημέρι και πέθαιναν στον δρόμο. Ο Τζόνστον μάς έβαζε να πακετάρουμε τις αποστολές μας με μισή ώρα καθυστέρηση –στρι­ φογυρνώντας στην πολυθρόνα του με το κόκκινο πουκάμισό του– «Ο Τσινάσκι τη διαδρομή 539!» Αρ­ χίζαμε με μισή ώρα έλλειμμα αλλά περίμεναν από εμάς να βγάλουμε τις επιστολές, να τις μοιράσουμε και να επιστρέψουμε εγκαίρως. Και μία ή δύο φορές την εβδομάδα, ήδη εξαντλημένοι, χαρμάνηδες και γαμημένοι, έπρεπε να κάνουμε και τις νυχτερινές