Οι φανταστικοί Μπράιτστορμ: Ταξίδι στην άκρη της γης

8 Ο Άρθουρ αναστέναξε. Με το αριστερό του χέρι ανα- σήκωσε το σιδερένιο μπράτσο που ήταν συνδεδεμένο στον δεξιό του ώμο κι έσφιξε τα μεταλλικά δάχτυλα γύρω απ’ τον σωλήνα. Μόλις όμως προσπάθησε να αναρριχηθεί, το σιδερένιο χέρι τραντάχτηκε και γλίστρησε απ’ τη θέση του. Η Μόντι κούνησε το κεφάλι και κοίταξε μακριά με βλέμμα απλανές. «Δεν είναι αρκετά σφιχτά». «Δε με βοηθάς καλύτερα να ανέβω;» «Ίσως θα έπρεπε να χρησιμοποιήσω φρεζόβιδες» είπε η Μόντι. Ο Άρθουρ βρήκε ένα τούβλο που προεξείχε, περίπου στα μισά του τοίχου που ένωνε την ψηλότερη και τη χα- μηλότερη στέγη, και πάτησε εκεί το αριστερό του πόδι για να ανέβει ψηλότερα. Πιάστηκε με δυσκολία απ’ το γείσο της στέγης κι έπειτα τίναξε ψηλά το άλλο του πόδι και γαντζώθηκε στη μαρκίζα για να καταφέρει να σκαρ- φαλώσει. «Σ’ ευχαριστώ για το τίποτα, Μοντ». «Δεν είχες ανάγκη τη βοήθειά μου, Άρτι». Τα βλέμματά τους συναντήθηκαν. «Παραβγαίνουμε μέχρι την κορυφή;» είπαν ταυτόχρονα τα δυο παιδιά, κι έπειτα όρμησαν κι άρχισαν να σκαρφαλώνουν στα κερα- μίδια σαν αγριόγατες. Έφτασαν μαζί στο ψηλότερο σημείο και καβάλησαν τον κορφιά της στέγης, γελώντας και ξεφυσώντας. «ΗΠόουτσερ θα φρικάρει αν μας βρει πάλι εδώ πάνω» είπε η Μόντι. «Δε θα είναι η πρώτη φορά».