Οι φανταστικοί Μπράιτστορμ: Ταξίδι στην άκρη της γης

14 «Το σημαντικότερο όμως… το είδες εκείνο το πλάσμα;» ρώτησε η Μόντι. «Είχε τυλιχτεί γύρω απ’ τον λαιμό της!» «Ακριβώς!» «Κουνιόταν». «Νομίζω πως ήταν ερμίνα». «Και σίγουρα έλλογη». Στ’ αυτιά τους έφτασε ο θόρυβος από καρέκλες που σέρνονταν στο πάτωμα. Η Μόντι έφερε το δάχτυλο στο στόμα, όμως όσο κι αν τα δυο παιδιά πίεζαν τα αυτιά τους στην πόρτα, το μόνο που άκουγαν ήταν ένα κουβάρι από χαμηλόφωνες κουβέντες. «Μακάρι να είχαμε πάει εμείς στους Βόρειους Βάλτους» ψιθύρισε ο Άρθουρ. «Κάποτε θα πάμε». Η Μόντι χαμογέλασε. Άρχισε να χτυπά σιγανά και με ρυθμό τα δάχτυλά της στον τοίχο. «Ίσως απλώς κάτι να τον καθυστέρησε. Μάλλον κάποιο πρόβλημα με το ουρανόπλοιο – του είχα πει ότι χρειαζό- ταν μια καλύτερη καμπτική αντλία. Ίσως έχει ξεμείνει κάπου στη ΔεύτερηΉπειρο και δεν μπορεί να βρει ανταλ- λακτικά». Ο Άρθουρ συμφώνησε μ’ ένα νεύμα, όμως ένας αλλό- κοτος φόβος φούντωσε μέσα του. Ξαφνικά η πόρτα άνοιξε. Η κυρία Γκέινσφορντ βγήκε βιαστικά απ’ τα δωμάτιο χωρίς να ρίξει ούτε μια ματιά στα παιδιά. Η ερμίνα την ακολούθησε και μ’ ένα σάλτο τυλίχτηκε και πάλι γύρω απ’ τον λαιμό της τη στιγμή που η γυναίκα έβγαινε απ’ την κεντρική είσοδο.