Τα ταξίδια του ταφ

G EORG E R . R . MA R T I N 32 λα να πάρω έναν υπνάκο κι αυτό το καταραμένο πλάσμα κοι­ μόταν πάνω στο κρεβάτι μου!» Στράφηκε απότομα στον Νέβις. «Κι εσύ άσε τα ειρωνικά γελάκια. Δεν φτάνει που ’μαστε όλοι στριμωγμένοι σ’ αυτό το μικρό, θλιβερό σκάφος. Αρνούμαι να μοιράζομαι τον λιγοστό διαθέσιμο χώρο με τα βρομερά ζώα αυτού του απαράδεκτου ανθρώπου. Εσύ φταις για όλα, Νέβις. Εσύ μας έμπλεξες σ’ αυτή την ιστορία! Κάνε κάτι λοιπόν. Απαι­ τώ ν’ αναγκάσεις τον Ταφ να ξεφορτωθεί αυτά τα μοχθηρά παράσιτα, μ’ ακούς; Το απαιτώ!» «Συγγνώμη» είπε η Ρίκα Ντόνσταρ πίσω από τον Ταφ. Εκείνος της έριξε μια ματιά κι έκανε στην άκρη. «Όταν μιλού­ σες για μοχθηρά παράσιτα, εννοούσες κάτι σαν κι αυτό;» ρώ­ τησε η Ντόνσταρ μ’ ένα πλατύ χαμόγελο, καθώς έβγαινε στον διάδρομο. Με το αριστερό χέρι κρατούσε έναν γάτο πάνω στο στήθος της και με το δεξί τον χάιδευε. Ήταν ένας πελώριος αρσενικός, με μακρύ, μαλακό γκρίζο τρίχωμα και υπεροπτικά κίτρινα μάτια. Πρέπει να ζύγιζε γύρω στα δέκα κιλά, όμως η Ρίκα τον σήκωνε με χαρακτηριστική ευκολία, λες κι ήταν γα­ τάκι. «Τι προτείνεις δηλαδή να κάνει ο Ταφ τον γερο-Μανι­ τάρη;» ρώτησε καθώς ο γάτος άρχισε να γουργουρίζει. «Το άλλο ήταν που με χτύπησε, το ασπρόμαυρο» είπε η Σελίζ Βάαν «όμως κι αυτός εδώ δεν είναι καλύτερος. Κοίτα το πρόσωπό μου! Κοίτα τι μου κάνανε! Ίσα που μπορώ ν’ ανα­ πνεύσω κι έχω γεμίσει παντού εξανθήματα. Όποτε προσπαθώ να κοιμηθώ λιγάκι, ξυπνάω μ’ ένα απ’ αυτά καθισμένο στο στήθος μου. Χθες έτρωγα ένα κατιτίς και τ’ άφησα κάτω για μια στιγμή μονάχα. Μόλις γύρισα, βρήκα το ασπρόμαυρο να ’χει αναποδογυρίσει το πιάτο και να στριφογυρίζει τα πικάντι­ κα πιτάκια μου μες στη βρομιά, λες κι ήταν παιχνίδια! Τίποτα