Τα ταξίδια του ταφ

G EORG E R . R . MA R T I N 28 γάτες για κατοικίδια. Δεν πολυσυμπαθεί τους ανθρώπους. Πίνει πολλή μπίρα και τρώει υπερβολικά. Νομίζω πως ούτε όπλο δεν κουβαλάει. Σύμφωνα με τις πληροφορίες μου, ίσα που βγάζει τα προς το ζην, πετώντας από πλανήτη σε πλανήτη και πουλώ­ ντας εξωφρενικά, άχρηστα μπιχλιμπίδια από το ταλαιπωρημέ­ νο σκάφος του. ΟΓουάκερφας τον θεωρεί τελείως γελοίο. Ακό­ μα κι αν κάνει λάθος όμως, τι μπορεί να μας κάνει ένας μόνο άντρας; Ακόμα κι αν απειλήσει να μας αναφέρει στις αρχές, η μισθοφόρος κι εγώ μπορούμε να τον ταΐσουμε στις γάτες του». «Αρκετά, Νέβις! Αυτό δεν το δέχομαι!» διαμαρτυρήθηκε ο Τζέφρι Λάιον. «Δεν θέλω σκοτωμούς κατά τη διάρκεια του εγχειρήματος». «Σοβαρά;» είπε ο Νέβις. Έγνεψε με το κεφάλι προς τη Ρίκα Ντόνσταρ. «Αυτήν γιατί την προσέλαβες τότε;» Το χα­ μόγελό του είχε κάτι το απαίσιο· εκείνη το ανταπέδωσε μ’ ένα μειδίαμα όλο μοχθηρία και χλεύη. «Ορίστε» είπε ο Νέβις. «Το ’ξερα πως ήρθαμε στο σωστό μέρος. Να ο άνθρωπός μας». Μ’ εξαίρεση τη Ρίκα Ντόνσταρ, κανείς από τους άλλους συνωμότες δεν ήξερε να κάνει διακριτικές κινήσεις. Οι υπό­ λοιποι τρεις γύρισαν και κάρφωσαν τα βλέμματά τους στην πόρτα και στον άντρα που μόλις είχε μπει. Ήταν πανύψηλος, δυόμισι μέτρα σχεδόν, και το μεγάλο, πλαδαρό στομάχι του φούσκωνε πάνω από μια λεπτή μεταλλική ζώνη. Είχε μεγάλα χέρια, ένα μακρύ, αλλόκοτα ανέκφραστο πρόσωπο και το σώ­ μα του είχε μια άβολη, άκαμπτη στάση. Το δέρμα του ήταν κάτασπρο σαν ξασπρισμένο κόκαλο, δίχως την παραμικρή τρίχα. Φορούσε γυαλιστερό μπλε παντελόνι κι ένα βαθύ βυσ­ σινί πουκάμισο με φουσκωτά μανίκια, που είχαν αρχίσει να ξεφτίζουν στις άκρες.