Ταξί

C A R L O S Z A N O N 20 ʹ απ’ το χαλί κολλημένη πάνω του, εκεί, κοντά στις τρεις τα ξημε- ρώματα, ενώ πήγαινε να σκαρφαλώσει στον καναπέ κάνοντας ζάπιγκ σε κανάλια με χαρτορίχτρες, άθλιες τσόντες, κακές ταινίες που τις βλέπεις ωστόσο μέχρι το τέλος. «Ούτε να το διανοηθείς να κλάψεις τώρα» του έλεγε. «Έχεις ξεφτιλίσει το κλάμα, ρε φίλε. Η Λόλα δεν σε αντέχει όταν κλαις. Κάνει πως το καταλαβαίνει ή πως το εκτιμά, αλλά ξέρουμε καλά κι οι δυο ότι της αρέσουν οι άντρες που δεν κλαίνε, οι άντρες που αποφασίζουν, οι άντρες που δεν κοιτάνε πίσω, οι άντρες σαν τον πατέρα της, τον Ουρουγουανό, όχι τα κλαψιάρικα παιδάκια, ού- τε οι αδύναμοι, και σε καμία περίπτωση αυτοί που θα έκαναν οτιδήποτε για να μην τους εγκαταλείψουν. Και πολύ πιθανόν, αν και η ίδια δεν θα το παραδεχόταν, να μην της αρέσουν και οι άντρες που τους παραχωρεί ο αδερφός τους, η “αδερφή”, την άδεια ταξί, ενώ δεν θέλουν να γίνουν ταξιτζήδες». Συνεπώς, οι ταξιτζήδες δεν κλαίνε. Οι γυναίκες δεν λένε ψέματα. Οι Δευτέρες είναι σιχαμερές και οι Παρασκευές σαρκοβόρα φυτά. Τα μαύρα παιδιά χαμογελούν ευτυχισμένα με τα πρόσωπά τους γεμάτα μύγες. Οι Άραβες είναι τρομοκράτες. Οι μήνες του καλοκαιριού είναι ασφυκτικοί. Χειμώνας δεν υπάρχει πια στη Βαρκελώνη. Ο Λουξ Ιντέριορ είναι νεκρός. Ο Τζον Απντάικ, ο Αδάμ και η Εύα, ο Καβάφης... όλοι νεκροί. Όλος ο κόσμος πεθαίνει εκτός απ’ τον Κερκ Ντάγκλας * . * Στο μεταξύ, πέθανε κι αυτός... Τον Φεβρουάριο του 2020, σε ηλικία 103 ετών. Το βιβλίο κυκλοφόρησε στην Ισπανία το 2017.