Ταξί

C A R L O S Z A N O N 18 ʹ Το «αδερφή» όμως δεν είναι παρατσούκλι. Το «Σαντίνο» ναι, είναι. Το... «Φακιδομούρης» επίσης είναι ένα παρατσούκλι. Ζούζε, Σαντίνο, Φακιδομούρης... Στον Σαντίνο δεν αρέσουν ιδιαίτερα τα αυτοκίνητα, αλλά δεν μπορεί και να παραβλέψει τη χαρά που νιώθει όταν κάτι στιγμές, όπως τώρα, καλή ώρα, κυκλοφορεί στην πόλη χαράματα, πατώ- ντας κάπως υπερβολικά τον συμπλέκτη, κι ύστερα αναστροφή, φρένο, γκάζι, σαν κάποιος που δοκιμάζει να κατεβάσει ένα δά- χτυλο σε μια τσουλήθρα γεμάτη καυτό μέλι, καταβροχθίζοντας φανάρια πράσινα, πορτοκαλί, κόκκινα, τι σημασία έχει το χρώμα τέτοιες ώρες. Η υβριδική μηχανή του Toyota, σαν ένας παλμός στο εσωτερικό του ηλεκτρικού λάρυγγα, έχει ανοσία σε κάθε κρυολόγημα και βλάβη. Αυτό το αυτοκίνητο είναι θηρίο και θα κάνει για σένα ό,τι του ζητήσεις, Σαντίνο. Αυτό το αυτοκίνητο θα πέθαινε για σένα, Σαντίνο, αν αυτό έπρεπε να κάνει. Οδήγησε μέχρι την παραλία, σχεδόν στα τυφλά. Δεν σκεφτόταν κανέναν και τίποτα. Μόνο κάτι σκηνές σαν πόρτες σε δωμάτια με άλλες πόρτες, και σε καμία δεν έβρισκε κάτι που να άξιζε την προσοχή του, που να έκανε άλλο χρώμα το λευκό. Κλείνει τα μάτια ο ταξιτζής. Έχει φτάσει, αλλά για την ώρα δεν βγαίνει από το αυτοκίνητο. Ο Λου ανάβει τσιγάρο, βήχει, παρουσιάζει το κομμάτι. Μαζί του στο πιάνο ο Κέιλ. Ιανουάριος του 1972. Ύστερα από λίγο θα εμφανιστεί σαν φάντασμα και η Νίκο. Όλοι φαντάσματα είναι σ’ αυτή την ηχογράφηση. Φταίει το Παρίσι. Το Παρίσι είναι γεμάτο φαντάσματα. Ευρώπη, Βερολίνο, Σαράγεβο, Βερόνικα. Η πόλη λευκός καμβάς και ο Άλεξ Τσίλτον είναι νεκρός. Ο Λου Ριντ τραγουδούσε με λέξεις κοφτές, απαξιωτικές, σαν ραπίσματα από μαστίγιο, βλέμμα στο δάπεδο, ανάμεσα στις μύ-