Τάλγκο

ΒΑΣΙΛΗΣ ΑΛΕΞΑΚΗΣ [ 12 ] μας, ότι αν δεν πάρουμε μια απόφαση θα ταλαιπωρηθού- με χειρότερα, και δεν θέλεις να ταλαιπωρηθώ, αυτό κυρί- ως σ’ απασχολεί, να μην ταλαιπωρηθώ εγώ, γιατί μ’ αγα- πάς, θα καταλάβω με τα χρόνια πόσο πολύ μ’ αγαπάς. Να σου πω την αλήθεια, δεν το αποκλείω, ναι, μπορεί να μ’ αγαπάς, αλλά σαν φίλη, δηλαδή τι θα πει σαν φίλη; Ότι αν βρεθώ στην ανάγκη θα μου στείλεις λεφτά; Ότι αν με χτυπήσει αυτοκίνητο θα μεσολαβήσεις να με βά- λουν σε μονό δωμάτιο στο ΚΑΤ; Ότι αν πεθάνω θα κι- νήσεις γη και ουρανό για να μου βρεις θέση σε κεντρικό νεκροταφείο με αγάλματα και πλούσια βλάστηση, να είναι σωστός παράδεισος; Εγώ αλλιώς σ’ αγαπώ. Εγώ μόνο ξέρω τι ένιωσα στο αεροδρόμιο της Βαρκελώνης, καθώς σ’ έβλεπα ν’ απο- μακρύνεσαι με το διαβατήριο στο ένα χέρι και την τσά- ντα στο άλλο ∙ είχες θαρρώ και μια εφημερίδα στην τσέ- πη του σακακιού σου. Είπα στην αεροσυνοδό να μ’ αφή- σει να περάσω μια στιγμή, είκοσι μέτρα το πολύ μάς χώριζαν, περίμενες τη σειρά σου στον έλεγχο των δια- βατηρίων, να μ’ αφήσει μια τελευταία φορά να τρέξω να σε φιλήσω, να σε σφίξω στην αγκαλιά μου, ν’ ακουμπή- σω το πρόσωπό μου στο δικό σου, ελληνικά τής μιλού- σα αλλά θα κατάλαβε, δεν μπορεί να μην κατάλαβε, έκλαιγα νομίζω, μου έφραξε τον δρόμο με το χέρι της,