Τα τελευταία παιδιά στη γη 5 1/2: Η απίθανη περιπέτεια της Τζουν

20 Και για να το κάνουμε αυτό, θα πρέπει να τολμήσου- με να κινηθούμε προς το άγνωστο. Είμαι λοιπόν παραπάνω από εκατό τοις εκατό σί- γουρη πως εκεί έξω, στο άγνωστο, τα πράγματα δε θα πηγαίνουν «σύμφωνα με το σχέδιο». Γι’ αυτό θα πρέπει να είμαστε έτοιμοι να αυτοσχεδιά­ σουμε. Να διαχειριστούμε το αναπάντεχο. Η Σκέλκα με είχε σχεδόν φτάσει. Και ναι, η Σκέλκα είναι φίλη μου αλλά είναι επίσης και τρομερή πολεμί- στρια και είμαι πολύ σίγουρη ότι δε θα έχανε έναν αγώ- να για χάρη μου. Και πάλι όμως δε μάσησα. Έβλεπα τα πάντα σαν σε αργή κίνηση. Είδα τον Ντερκ στις κερκίδες, το σνακ του παρατημένο, τα χεί- λη του σφιγμένα. Είδα τον Ρόβερ πλάι του, με το κεφά- λι του χωμένο στις πατούσες του. Είδα τον Τζακ με το στόμα ανοιχτό, να λέει ταυτόχρονα αυτό που έλεγα και εγώ… «Τώρα!»