Τα τελευταία παιδιά στη γη 5 1/2: Η απίθανη περιπέτεια της Τζουν

19 «Άντε ντε» μουρμούρισα καθώς η δράση πλησίαζε όλο και πιο κοντά μου. «Άντε ΝΤΕ». «Τζουν!» φώναξε ο Κουίντ. «Τράβηξε το σκοινί! Στο σακίδιό σου!» Μπα , σκέφτηκα. Όχι ακόμη. «Τζουν!» φώναξε ο Τζακ με ελαφρύ πανικό στη φω- νή του. «Αν προσπαθείς να κάνεις φιγούρα, ΑΣ’ ΤΟ! Εγώ είμαι ο φιγουρατζής της παρέας! Τη φιγούρα την έχω για την πλάκα… και να σκεφτείς πως ακόμη θέλω δουλειά σ’ αυτό τον τομέα!» Το βλέμμα μου συνάντησε το βλέμμα του Τζακ για ένα δευτερόλεπτο. Φαινόταν έτοιμος να τρέξει για να σταθεί δίπλα μου. Του έκανα ένα σύντομο αρνητικό νεύμα. Όχι ακόμη. Θα τα κατάφερνα. Το ήξερα. Καμιά δεκαριά τέρατα ορμούσαν. Διέκρινα τη λάμ- ψη του τσεκουριού της Σκέλκα όπως το είχε κρεμασμέ- νο στον ώμο της. Σύντομα θα ένιωθα και την κάψα της ανάσας της. Στις κερκίδες, ο Κουίντ είχε πάθει κρίση πανικού. «ΤΖΟΥΝ! ΤΑΠΡΑΓΜΑΤΑ ΔΕΝΠΑΝΕ ΣΥΜΦΩ- ΝΑ ΜΕ ΤΟ ΣΧΕΔΙΟ ΜΑΣ!» Και πάλι δεν κουνήθηκα όμως. Γιατί δεν ήθελα τα πράγματα να πάνε «σύμφωνα με το σχέδιο». Και να γιατί: για να αποτρέψουμε να πέσει η διά- στασή μας στα χέρια του απόλυτου κακού, πρέπει να νικήσουμε τον Θραλ και να σταματήσουμε τη δημιουρ- γία του Πύργου.