Σ' άφησα

Σ’ Α Φ Η Σ Α 19 μηχανισμό άμυνας ενάντια στις επιπτώσεις τέτοιων υποθέσεων. Οι περισσότεροι αστυνομικοί αυτό έκαναν –γι’ αυτό καλό ήταν να μη δίνεις σημασία σε μερικά αστεία που λέγονταν στο κυλι­ κείο–, αλλά ίσως η Κέιτ να μην ήταν έτσι. Έγνεψε και πήρε μια βαθιά, τρεμάμενη ανάσα. «Συγγνώμη, συνήθως δεν είμαι έτσι, τ’ ορκίζομαι. Έχω ανα­ κοινώσει σε δεκάδες οικογένειες τον θάνατο αγαπημένου τους προσώπου, αλλά… για όνομα του Θεού, ήταν πέντε χρονών! Απ’ ό,τι φαίνεται ο πατέρας του Τζέικομπ δεν ήθελε καμία σχέση μαζί του, κι έτσι ήταν πάντα οι δυο τους. Δεν μπορώ να φαντα­ στώ τι περνάει». Η φωνή της έσπασε, και ο Ρέι ένιωσε πάλι το σφίξιμο στο στήθος. Ο μηχανισμός αντιμετώπισης που είχε δημιουργήσει στηριζόταν στο να εστιάζει στην έρευνα –στα απτά στοιχεία που είχαν στα χέρια τους– και όχι στα συναισθήματα των εμπλεκο­ μένων. Αν πολυσκεφτόταν πώς ήταν να βλέπεις το παιδί σου να πεθαίνει στην αγκαλιά σου, δεν θα μπορούσε να φανεί χρήσιμος σε κανέναν, πόσο μάλλον στον Τζέικομπ και τη μητέρα του. Ο Ρέι σκέφτηκε άθελά του τα δικά του παιδιά και ένιωσε την παράλογη επιθυμία να τηλεφωνήσει στο σπίτι για να βεβαιωθεί ότι ήταν και οι δύο καλά. «Συγγνώμη». Η Κέιτ κατάπιε και χαμογέλασε αμήχανα. «Υπόσχομαι πως δεν θα είμαι έτσι κάθε φορά». «Δεν πειράζει» είπε ο Ρέι. «Όλοι τα έχουμε περάσει». Εκείνη ύψωσε το ένα φρύδι. «Ακόμα κι εσύ; Δεν σε είχα για ευαίσθητο, αφεντικό». «Καμιά φορά…» Ο Ρέι έσφιξε τον ώμο της κι ύστερα τρά­ βηξε το χέρι του. Απ’ όσο θυμόταν δεν είχε κλάψει ποτέ σε κάποια υπόθεση, αλλά λίγο είχε λείψει να το κάνει. «Είσαι εντάξει;» «Ναι, ευχαριστώ».