Συνωμοσία της φωτιάς (pocket)

[ 27 ] βογκητό του. Θα ζήσει, συλλογίστηκε ο Λένον. Προχώρησε προς την πίσω πόρτα και βγήκε στο στενάκι κρατώντας το Γκλοκ ίσια μπροστά του. ΟΡάνκιν προσπαθούσε να σκαρφαλώσει στον τοίχο στη βόρεια πλευρά του στενού. Μούγκριζε από το ζόρισμα. «Έπρεπε να χρησιμοποιήσεις τον κάδο» φώναξε ο Λένον. Ο Ράνκιν ξαναπήδηξε κάτω και γύρισε προς το μέρος του. «Να τος» είπε οΛένον, δείχνοντας τον πλαστικό κάδο δίπλα στην πόρτα. «Μπορούσες να τον ακουμπήσεις στον τοίχο, ν’ανέβεις πάνωκαι να την κοπανήσεις». ΟΡάνκιν έσπρωξε τον τούβλινο τοίχο με την πλάτη του. Ηανάσα του έβγαινε τραχιά, τα μάτια του ήταν γουρλωμένα. Κρατούσε ακό­ μη το μαχαίρι στο δεξί του χέρι. «Γιατί την τρόμαξες έτσι την καημένη τηΣίλβια;» ρώτησε οΛένον. Στάθηκε λίγα μέτρα μακριά από τον Ράνκιν. «Δεν πα να μαχαιρώνεις σκατάδες σαν τον Ρόντνεϊ Κρόζιερ όλη μέρα; Δεν με νοιάζει. Αλλά να τρομάζεις μια καλή κυρία σαν τη Σίλβια; Δεν είναι σωστό». Ο Ράνκιν ύψωσε το μαχαίρι. Χοντρές σταγόνες ιδρώτα έλαμπαν στο μέτωπό του. «Μακριά από μένα». «Αλλιώς τι;» Η σειρήνα πλησίαζε, κι ακουγόταν άλλη μία να την ακολουθεί. «Κάνε πίσω» είπε ο Ράνκιν. Έκανε μια γκριμάτσα κι έσφιξε τα δόντια του. Το πρόσωπό του είχε γίνει κατακόκκινο. «Αλλιώς τι, Άντι;» «Αλλιώς...» ο Ράνκιν άφησε το μαχαίρι να πέσει κι έσφιξε το αρι­ στερό του μπράτσο με το δεξί του χέρι. Γονάτισε και στηρίχτηκε στο ένα γόνατο. Έσφιξε το στέρνο του με τα χέρια σαν να προσπαθούσε