Συνδυάζοντας το παιχνίδι και τη μάθηση στην προσχολική ηλικία

52 | Συνδυάζοντας το παιχνίδι και τη μάθηση στην προσχολική ηλικία τους συναδέλφους, τους γονείς και τους υπεύθυνους χάραξης πολιτικής, ειδι- κά όταν υπάρχει ακόμα τόσο μεγάλη ανάγκη να υποστηρίξετε το βασικό δι- καίωμα των παιδιών στο παιχνίδι. Αυτό σημαίνει ότι το να ξοδεύετε χρόνο για να ορίσετε το παιχνίδι στο πλαίσιό σας ως ομάδα (γονείς και ειδικά εκπαι- δευτικοί) είναι σημαντικό. Μπορείτε να χρησιμοποιήσετε τον παραπάνω ορι- σμό της Παιχνιδαγωγής ως σημείου εκκίνησης και κατόπιν να συνεχίσετε να διερευνάτε εάν αυτός ο ορισμός περιγράφει επαρκώς τον τρόπο με τον οποίο παίζουν όλα τα παιδιά που έχετε υπό τη φροντίδα σας, έτσι ώστε να γνωρίζε- τε ότι δίνετε ευκαιρίες παιχνιδιού για όλους. Όσο περισσότερα μαθαίνω για τη θεώρηση του παιχνιδιού, της μάθησης και της ζωής σε παγκόσμιο επίπεδο, από τις μη δυτικές και τις κοινότητες των αυτόχθονων πληθυσμών, τόσο περισσότερο καταλαβαίνω την ανάγκη για αλ- λαγή σκέψης * από το ατομικό στο συλλογικό, * από τις γενιές που χωρίζονται διακριτά στις γενιές που αλληλεπιδρούν μεταξύ τους με μια αίσθηση ίσης αξίας και σεβασμού για την εμπειρία και τη σοφία του κάθε ατόμου, και * από τη γνώση ως προϊόν στη γνώση ως διαδικασία. Ο ορισμός της Παιχνιδαγωγής αντικατοπτρίζει τη δυτική σκέψη, εστιάζοντας σε μια εξατομικευμένη προσέγγιση και επηρεάζει τους ενήλικες να αντιλαμ- βάνονται το παιχνίδι ως μια ατομική επιλογή με εξατομικευμένες ιδέες και άτομα που ελέγχουν και κατευθύνουν το παιχνίδι. Αλλά επιστρέφοντας στην ιδέα του mwe , το παιχνίδι ενδυναμώνεται από μια αίσθηση κοινότητας. Τα παιδιά ενώνονται για να συμμετάσχουν με αμοιβαιότητα σε δραστηριότητες, οι ισορροπίες δυνάμεων αλλάζουν, οι ιδέες ξεπηδούν από παντού και τα παι- διά δοκιμάζουν τους ρόλους του σκηνοθέτη, του οπαδού και του παρατηρητή. Προβλήματα προκύπτουν όταν ένα άτομο αναγκάζεται να παίζει διαρκώς μόνο έναν ρόλο και όταν το παιχνίδι στερείται πραγματικής ισότητας και δι- καιοσύνης. Αξίζει να εξετάσουμε όχι μόνο την αποαποικιοποίηση του παιχνιδιού, αλλά και την εντοπιότητά του, έτσι ώστε καθώς τραβάμε και αφαιρούμε τα νήματα της προκατάληψης, της αποξένωσης και της καταπίεσης, να τα αντι- καθιστούμε με τα νήματα της ομαδικότητας, της αμοιβαιότητας και του σεβα- σμού. Αυτό δεν θα επιτευχθεί με το να πάρουμε τη γνώση των αυτοχθόνων