Συνδυάζοντας το παιχνίδι και τη μάθηση στην προσχολική ηλικία

50 | Συνδυάζοντας το παιχνίδι και τη μάθηση στην προσχολική ηλικία Δυστυχώς, η πλειονότητα των σχολείων καθώς και πάρα πολλά περιβάλ- λοντα προσχολικής εκπαίδευσης όπου εφαρμόζεται πιεστικά η ακαδημαϊκή προσέγγιση, εστιάζουν υπερβολικά στην επανάληψη και όχι αρκετά στην εμπει- ρική μάθηση και την ενεργή συμμετοχή ολόκληρου του σώματος. Υπάρχει ελάχιστη εξερεύνηση και, ακόμα χειρότερα, υπάρχουν πάρα πολλά παιδιά που δεν βιώνουν το σχολείο ως έναν ασφαλή χώρο. Αν οι συναπτικές συνδέσεις μπορούν να ενθαρρυνθούν και να ενισχυθούν μέσα από το παιχνίδι, απελευ- θερώνοντας ενδορφίνες ώστε να υπάρξει επιθυμία να επαναληφθούν για να κατακτηθεί πλήρως η γνώση, τότε γιατί τόσο πολλά σχολεία αποτυγχάνουν να δώσουν προτεραιότητα στο παιχνίδι σε σημείο που μετά βίας να υπάρχει χρόνος για διάλειμμα; Το διάλειμμα δεν είναι ένα διάλειμμα στη μάθηση. Αντιθέτως, αποτελεί ένα ουσιώδες μέρος της: αποτελεί ένα πολύ αναγκαίο διάλειμμα στα μαθήματα που υπαγορεύονται από ενήλικες και ένα αυστηρά ελεγχόμενο πρόγραμμα σπουδών που αφήνει λίγο ή καθόλου χώρο για αυτο- νομία. Πώς είναι δυνατό να μάθουν τα παιδιά πώς λειτουργεί η δημοκρατία όταν διδάσκονται μέσα σε ένα σύστημα που θυμίζει περισσότερο δικτατορία; Τα παιδιά καταλαβαίνουν πότε το παιχνίδι δεν εγκρίνεται και μαθαίνουν να συμμετέχουν σε αυτές τις ενέργειες μυστικά. Οι άνθρωποι όλων των ηλι- κιών βρίσκουν τρόπους να συμμετάσχουν στο παιχνίδι αφού έχουν εξετάσει τις αρνητικές αντιδράσεις και τους κινδύνους, προσπαθώντας να χωρέσουν για λίγο σε μια στιγμή του παιχνιδιού όταν γυρίζουν οι εκπαιδευτικοί την πλάτη τους, βρίσκοντας έναν κρυφό χώρο για να συμμετάσχουν στο παιχνίδι που γνωρίζουν ότι δεν είναι εγκεκριμένο και ούτω καθεξής. Το να μη γνωρίζουν ποιες ενέργειες θα προκαλέσουν αρνητική αντίδραση ή τιμωρία περιορίζει τα παιδιά και βάζει όρια στο παιχνίδι που τολμούν να συμμετάσχουν. Αυτός είναι ένας σοβαρός λόγος γιατί θέλω να διασφαλίσω ότι το πεδίο με τα διάφορα είδη παιχνιδιού, στο οποίο επιτρέπω να πάρουν μέρος τα παιδιά, είναι όσο το δυνατόν ευρύτερο και ανοιχτό. Είναι επίσης ένας τρόπος να κρατήσουμε τα παιδιά ασφαλή. Ένα απλό παράδειγμα είναι οι στιγμές που θα θελήσουν να φάνε το χιόνι, ειδικά σε αστικές περιοχές όπου το χιόνι σπάνια είναι καθαρό. Δεν το απαγορεύω επειδή έχω καθαρές αναμνήσεις από την αισθητηριακή χαρά του να τρώω χιόνι σαν παιδί και ξέρω ότι σε περίπτωση που τους το απαγορεύσω, τα παιδιά θα βάλουν ολόκληρες μπουκιές χιόνι στο στόμα τους τη στιγμή που θα γυρίσω την πλάτη μου. Η επιθυμία να το βιώσουν είναι πολύ ισχυρή. Αντί να αρνηθώ, μιλάω για καθαρό χιόνι και βρόμικο χιόνι και