Η συμμορία των εραστών

M A S S I M O C A R L O T T O 22 τό τον πόλεμο που είχαμε ξεκινήσει άθελά μας και τώ- ρα δεν μας έμενε παρά να πολεμήσουμε. Η λιποταξία δεν επιτρεπόταν. Ούτε και η υποταγή. Όλον αυτό τον καιρό δεχόμασταν και εξαπολύαμε πυρά, κρυβόμασταν, περνούσαμε στην αντεπίθεση. Ζήσαμε έξι ολόκληρα χρό- νια στο έλεος του απόλυτου παραλογισμού. Ήμασταν εξουθενωμένοι και το μόνο που θέλαμε ήταν να επιστρέ- ψουμε στις περίπλοκες ζωές μας. Γι’ αυτό, όταν διακρίναμε τα φώτα ενός αυτοκινήτου στην πλατεία, αναστενάξαμε ανακουφισμένοι. Ο Μαξ κι εγώ εμφανιστήκαμε κάτω από τη φωτεινή δέσμη ενός φανοστάτη, ενώ ο γερο-Ροσίνι έμεινε κρυμμένος στη στοά της παλιάς αγοράς, με τα χέρια βυθισμένα στις τσέπες του παλτού του, γραπωμένα από την κάννη των πιστολιών του. Η γυναίκα που οδηγούσε έσβησε τη μηχανή και βγήκε από το πολυτελές αμάξι με το οποίο είχε δια- σχίσει τη μισή Γαλλία. Την έλεγαν Μποζάνα Γκαρα- σάνιν και ήταν μια επικίνδυνη εγκληματίας. Στρατο- λογημένη και γαλουχημένη στη λατρεία της εθνικιστι- κής βίας των σέρβων γκάνγκστερ. Κοντά μαύρα μαλλιά, κοντοπίθαρη, μυώδης και με άγρια χαρακτηριστικά. Εκτός από το στόμα της, που ήταν στ’ αλήθεια ωραίο, αισθησιακό. Μια αριστοτεχνική λεπτομέρεια τελείως ανώφελη.