Σχολείο για την αγάπη

O L I V I A M A N N I N G 10 ένα μουδιασμένο άκρο, γιατί ο Φίλιξ είχε ζήσει χωρίς κα- θόλου συναισθήματα θαρρείς μετά τον θάνατο της μητέρας του. Ευθύς αμέσως φυσικά τον ταρακούνησε η συνειδητο- ποίηση ότι δεν υπήρχε τίποτα που να δικαιολογεί τη χαρά του. Δεν θα έβλεπε ποτέ ξανά τη μητέρα του. Και όχι μόνο αυτό – τώρα είχε να αντιμετωπίσει και τη μις Μπουν με σάρκα και οστά. Από τότε που είχε λάβει το γράμμα που τον προσκαλούσε στην Ιερουσαλήμ, μια ιδεατή μιςΜπουν, ολόιδια η μητέρα του, έστεκε σε ένα κατώφλι περιμένοντας τον Φίλιξ με ανοιχτές αγκάλες. Η εικόνα αυτή ήταν ακόμα στο μυαλό του, όταν το αεροπλάνο προσγειώθηκε στη Λύδ- δα και όση ώρα το ταξί τον μετέφερε από τα εύκρατα πεδι- νά παράλια προς τα βουνά, όπου τα βράχια κρέμονταν πά- νω από τον δρόμο σαν να είχε διακοπεί μια χιονοστιβάδα εν κινήσει. Τώρα ο Φίλιξ ήξερε ότι δεν υπήρχε καμία περί- πτωση η μις Μπουν να μοιάζει με τη μητέρα του. Κατ’ αρχάς ήταν πολλά χρόνια μεγαλύτερή της· ήταν μεγαλύτε- ρη ακόμη και από τον πατέρα του, ο οποίος φάνταζε πάντα ηλικιωμένος και απόμακρος. Παρότι δεν ήταν εξ αίματος συγγενής του –η μις Μπουν ήταν υιοθετημένο παιδί των γονιών του πατέρα του–, ο Φίλιξ φοβόταν μήπως έμοιαζε με τον πατέρα του. Έπειτα η μις Μπουν ήταν ένα άτομο που η μητέρα του δεν ήθελε να επισκεφτεί. Κάθε φορά που ο πατέρας του πρότεινε να κάνουν ένα ταξίδι στην Ιερου- σαλήμ, η μητέρα του έλεγε: «Αχ, όχι, αγάπη μου, όχι εκεί. Θα πρέπει να δούμε την Έθελ Μπουν. Δεν θα το άντεχα». ΟΦίλιξ ανατρίχιασε, όχι μόνο από το κρύο, αλλά και από την επανεμφάνιση μιας παλιάς θλίψης και της αίσθησης