Σχολείο για την αγάπη

9 1 Ό ταν έφτασαν στην κορυφή του λόφου απ’ όπου ο δρόμος κατηφόριζε φιδογυριστός, σχηματίζοντας τις φουρκέτες που αποκαλούνταν Επτά Αδερφές, ο οδηγός έκανε ένα νεύμα δείχνοντας προς τον απέναντι λόφο και είπε: « Ελ-τελκ ». Ο Φίλιξ ήξερε ότι αυτό δεν σήμαινε Ιερουσαλήμ, παρό- τι εκεί που έδειχνε ο οδηγός βρισκόταν η Ιερουσαλήμ. « Ελ-τελκ ;» ρώτησε. Ο οδηγός χαμογέλασε, σήκωσε τους ώμους, δεν μπο- ρούσε να εξηγήσει. Ο Φίλιξ ένιωσε πως έπρεπε να αποκρι- θεί με κάποιον τρόπο. Για να δείξει ενδιαφέρον, κατέβασε το παράθυρο και έβγαλε έξω το κεφάλι του· ο αέρας τον χτύπησε με κρυστάλλινη φρεσκάδα και του έφερε στον νου την Αγγλία. Η τελευταία φορά που είχε βρεθεί στην πατρί- δα του ήταν πριν από τον πόλεμο, όταν ήταν ακόμα μικρό παιδί. Τότε που ο πατέρας του είχε φύγει μόνος του στο εξωτερικό και ο Φίλιξ και η μητέρα του ζούσαν στο Μπαθ – η ωραιότερη περίοδος της ζωής του. Τώρα, παρ’ όλα όσα είχαν συμβεί, το κρύο τον έκανε να νιώσει ένα ίχνος χαράς. Ήταν μια επώδυνη χαρά, όπως όταν το αίμα επιστρέφει σ’