Σχολείο για την αγάπη

O L I V I A M A N N I N G 16 να αδειάσεις όμορφα κι ωραία τις βαλίτσες σου πριν από το τσάι». Η εξώπορτα έβγαζε κατευθείαν σε ένα καθιστικό. Εδώ τα πλακάκια του δαπέδου ήταν λεκιασμένα από υγρές πα- τημασιές. Δεν υπήρχε φωτιά ούτε φως, παρά μόνο μια φωσφορίζουσα λάμψη από ένα πίσω παράθυρο, τοποθετη- μένο σαν πίνακας ιριδίζουσας λευκότητας καταμεσής στον μαύρο τοίχο. «Ω!» είπε ο Φίλιξ. «Ένας κήπος! Και το χιόνι! Δεν είναι σούπερ;» «Δεν θα το έλεγες αυτό, αν έπρεπε να κάνεις τις δουλειές του σπιτιού». Η μις Μπουν προχωρούσε με νευρώδη ταχύτητα, έτσι που ο Φίλιξ δεν την προλάβαινε. Τελικά σταμάτησε στις σκάλες. Το πρόσωπό της –άχρωμο, σαν μακρουλό αυγό, μες στο σκοτάδι, τα μαλλιά της ίδιο χρώμα με το δέρμα της– ήταν στραμμένο προς το μέρος του, αλλά ο Φίλιξ ήταν σίγουρος ότι δεν τον κοίταζε. «Έχω τόσο πολλή δουλειά» του είπε. «Ω, συγγνώμη!» είπε ο Φίλιξ προσπαθώντας να βιαστεί. Οι σκάλες οδηγούσαν απευθείας από το καθιστικό στο πλατύσκαλο. Στην κορυφή της σκάλας η μις Μπουν έστρι- ψε δεξιά και οδήγησε τον Φίλιξ σε ένα από τα δύο υπνοδω- μάτια με θέα προς τον κήπο. «Εδώ είμαστε» είπε. «Αυτό είναι ένα πολύ ωραίο δωμά- τιο. Το βλέπει πάντα ο ήλιος. Και το δικό μου δωμάτιο είναι ακριβώς απέναντι». Μετά έτρεξε στο παράθυρο και το έκλεισε απότομα.