Σχολείο για την αγάπη

O L I V I A M A N N I N G 14 Χτύπησε την ξυλόπορτα. Όσο περίμενε, έσκυψε και άγ- γιξε το χιόνι. Ήταν γκριζωπό, κρυσταλλικό και υγρό, αλλά για τον Φίλιξ ήταν ένα θαύμα και, καθώς ήταν κάτι φυσικό, μια παρηγοριά. Κανείς δεν φάνηκε στην ξυλόπορτα. Ο Φί- λιξ χτύπησε ξανά και μετά, κάποια στιγμή, σήκωσε το μά- νταλο. Μέσα ήταν μια μικρή αυλή, χωρίς καμία διακόσμη- ση πέρα από το χιόνι. Υπήρχαν πόρτες και στις δύο πλευρές της αυλής και στο βάθος φαινόταν η πρόσοψη του σπιτιού. Μια γυναίκα στεκόταν πλάι σε μία από τις πόρτες και κοι- τούσε επίμονα προς την ξυλόπορτα. Φάνταζε μικρόσωμη και μαυριδερήκόντραστο λευκό της γης, ένας μπόγος σκού- ρα κουρελιασμένα ρούχα με σκούρο πρόσωπο – το κεφάλι της τυλιγμένο με ένα μαύρο μάλλινο μαντίλι, στα πόδια της γαλότσες. Με ένρινη, γκρινιάρικη, πικρόχολη φωνή τού φώναξε σε σπαστά αγγλικά με γερμανική προφορά: «Ψάχνεις κάτι;». «Τη μις Μπουν, παρακαλώ». « Αχ ζο ! * Εκεί μέσα». Του έδειξε την εξώπορτα του σπιτιού και μετά συνέχισε να παρακολουθεί, όσο ο Φίλιξ έσερνε τις αποσκευές του πάνω από το κατώφλι και μαντάλωνε την ξυλόπορτα πίσω του. Κάποιος της μίλησε στα γερμανικά από ένα πλαϊνό δωμάτιο· η γυναίκα απάντησε στα γερμανικά.ΟΦίλιξ, κλει- σμένος στη μικρή αυλή σ’ αυτό το παράξενο, απόκοσμο φως, ένιωθε σαν να είχε μπει σε εχθρική χώρα. * Ach so (γερμανικά): Ώστε έτσι. Κοινή επιφωνηματική φράση. (Σ.τ.Μ.)