Σάνσετ Παρκ

Σ Α Ν Σ Ε Τ Π Α Ρ Κ 19 του Νονού –, έναν επαγγελματικό καθρέφτη για μακιγιάζ κι ένα σετ κρυστάλλινα ποτήρια κρασιού. Όλα ως δείγμα ευγνωμοσύ­ νης προς το πρόσωπό τους. Με άλλα λόγια, αν η Πιλάρ ζει τώρα μαζί του, είναι επειδή εκείνος δωροδόκησε την οικογένειά της. Ουσιαστικά την αγόρασε. Ναι, είναι ερωτευμένη μαζί του, και ναι, παρά τις όποιες ηθικές αναστολές και τους εσωτερικούς του δισταγμούς, ενδίδει στην αγάπη της, όσο απίθανο κι αν φαντάζει αυτό στα δικά του μάτια. Εδώ αξίζει να τονιστεί ότι δεν πρόκειται για άνθρωπο με κάποια εμμονή στα νεαρά κορίτσια. Μέχρι τότε, όλες οι γυναίκες της ζωής του ήταν πάνω κάτω της ηλικίας του. ΗΠιλάρ επομένως δεν ανταποκρίνεται σ’ έναν ιδανικό, για τα γούστα του, τύπο γυναίκας – είναι μονάχα ο εαυτός της, ένα μικρό κομμάτι τύχης που του έλαχε ένα απόγευμα σε κάποιο πάρκο, μια εξαίρεση στον κανόνα. Ούτε μπορεί βέβαια να εξηγήσει στον εαυτό του τι τον ελκύει τόσο σ’ εκείνη. Οπωσδήποτε θαυμάζει την εξυπνάδα της. Αυτό όμως τελικά ελάχιστη σημασία έχει, εφόσον και στο πα­ ρελθόν έχει θαυμάσει την εξυπνάδα και άλλων γυναικών, χωρίς να έχει αισθανθεί την παραμικρή έλξη γι’ αυτές. Τη βρίσκει όμορ­ φη, αλλά όχι υπερβολικά όμορφη, όχι αντικειμενικά ωραία. Θα μπορούσε κανείς να πει πως κάθε δεκαεπτάχρονο κορίτσι είναι όμορφο, για τον απλούστατο λόγο ότι όμορφα είναι τα νιάτα. Μα δεν πειράζει. Δεν την ερωτεύτηκε για το κορμί ή για το μυαλό της. Τότε όμως γιατί; Τι τον κρατάει εκεί όταν όλες οι ενδείξεις συνηγορούν στο ότι πρέπει να φύγει; Ο τρόπος, ίσως, που τον κοιτάει, η αγριάδα του βλέμματός της, η ένταση που έχουν τα συνεπαρμένα της μάτια όταν τον ακούει να μιλάει, η αίσθηση πως είναι απόλυτα παρούσα όταν βρίσκονται μαζί, ότι είναι ο μοναδικός για κείνη άνθρωπος σ’ ολόκληρο τον κόσμο. Ορισμένες φορές, όταν της δείχνει τις φωτογραφίες εγκατα­ λελειμμένων αντικειμένων, τα μάτια της γεμίζουν δάκρυα. Δια