Στο τέλος νικάω εγώ

ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ ΝΙΚΑΩ ΕΓΩ 13 Ο αρχηγός της χωροφυλακής διάβασε τη συγγνώμη δυνατά. Στη συνέχεια κι ενώ παιάνιζε ο βρετανικός εθνι- κός ύμνος, η ελληνική σημαία χαμήλωσε · γονάτισε στα πόδια του Ρίτσαρντσον. Ο Άγγλος έκλινε το κεφάλι ελα- φρά,σημάδι πως κατένευε.Μόνο τότε ο σημαιοφόρος σή- κωσε πάλι τη σημαία ψηλά, δακρυσμένος. Στρατιωτική περίμετρος προσπαθούσε να συγκρατή- σει το αγριεμένο πλήθος. Άνθρωποι που είχαν θάψει συγ- γενείς στην επανάσταση,άλλοι αδέλφια,άλλοι πατεράδες, οι πιο χαροκαμένοι παιδιά,προσέρχονταν κατά κύματα. – Κάτω οι ξένοι,φώναζαν. – Ζούμε σε καθεστώς αγγλοκρατίας. Ανάμεσά τους ο Φαρούζος, χωρίς τη στολή, και οι θείες που τον ανάθρεψαν. Στέκονταν ακίνητοι, οι χήρες με τα μαύρα τσεμπέρια κι οι άλλοι με τα μπαλωμένα ρούχα. Νοικοκυραίοι που είχαν κουραστεί να αγωνίζονται. Που είχαν δει σκλαβιά, κατόπιν ελευθερία, που είχαν πιστέψει και είχαν διαψευστεί, που είχαν κλάψει πάνω από ανοι- χτούς τάφους κι ύστερα άναψαν κερί στα πεθαμένα τους και γέλασαν ξανά. Κι ήταν η σιωπή τους τρισάγιο, χωρίς σταυρούς και πετραχήλια και λιβάνια. Δεν πέρασε πολύς καιρός και η κυβέρνηση έπεσε. Το σύνθημα ήταν απλό: μαύρο στον Τρικούπη . Όσοι είχαν μαζευτεί στην πλατεία δεν θα ξεχνούσαν ποτέ ότι η ση- μαία γονάτισε.