Στο σπίτι

Σ Τ Ο Σ Π Ι Τ Ι 13 Και ο Τζακ, αν βέβαια τύχαινε να είναι παρών, απλώς παρα­ κολουθούσε και χαμογελούσε και δεν συμμετείχε σε τίποτε. Τώρα, ενήλικες πια, φρόντιζαν με τόση επιμέλεια να συ­ γκεντρώνονται στις διακοπές, ώστε η Γκλόρι είχε να δει το σπίτι άδειο και σιωπηλό για χρόνια, από τότε που ήταν κορι­ τσάκι. Ακόμα κι όταν όλοι οι άλλοι είχαν φύγει για σπουδές, η μητέρα της ήταν εκεί και ο πατέρας της ήταν ακόμη αρκετά ακμαίος ώστε να κάνει λίγο θόρυβο στο σπίτι με τα συνεχή πηγαινέλα του, με τα τραγούδια του, με τις γκρίνιες του. «Δεν καταλαβαίνω γιατί πρέπει να κοπανάει τις πόρτες!» έλεγε η μητέρα της, όταν εκείνος έφευγε για τα ποιμαντικά του κα­ θήκοντα ή για να παίξει ντάμα με τον Έιμς. Σχεδόν πηδούσε δυο δυο τα σκαλιά. Το ζήτημα του Τζακ, του κοριτσιού και του μωρού της τον είχε συγκλονίσει, του είχε κόψει την ανά­ σα, αλλά ακόμη ήταν αρκετά εύρωστος, γεμάτος αποφασιστι­ κότητα. Αργότερα, μετά τον θάνατο της μητέρας τους, όταν η αδυναμία του τον είχε πια καταβάλει, υπήρχε ακόμη το οικογενειακό τσούρμο, τα ανήλικα ξαδέλφια που χαζολογού­ σαν και τσακώνονταν, που αναστάτωναν και διέκοπταν τις συζητήσεις των μεγάλων τόσο συχνά, ώστε απέτρεπαν τις πολλές ερωτήσεις για την κατάστασή της. Ακόμη δίδασκε, ακόμη ήταν αρραβωνιασμένη και σκόπευε να παντρευτεί, ναι, οι μακροχρόνιοι αρραβώνες είναι οι καλύτεροι. Δυο φορές είχε έρθει ο μνηστήρας της στο σπίτι μαζί της, είχε σφίξει το χέρι όλων των παρισταμένων και είχε χαμογελάσει με τις δια­ κριτικές, διερευνητικές τους ερωτήσεις. Είχε μπει στο σπίτι τους. Μόνο για λίγο μπορούσε να μείνει, αλλά είχε γνωρίσει τον πατέρα της, που ισχυρίστηκε ότι τον συμπάθησε αρκετά, κι αυτό είχε κάπως αμβλύνει τις υποψίες. Τις δικές τους και τις δικές της. Και τώρα να την εδώ, μόνη με τον καημένο τον