Στο σπίτι

Σ Τ Ο Σ Π Ι Τ Ι 11 βρήκε την κυνηγετική του καραμπίνα στον αχυρώνα τους. Αχ και να το ’ξεραν! Θα την είχαν επιστρέψει οι ίδιοι και θα γλί­ τωναν τον πατέρα τους από την έκπληξη και τον εξευτελισμό. Μια μικρή προειδοποίηση θα τον βοηθούσε τουλάχιστον να ανασυγκροτηθεί και να πείσει τον εαυτό του να αισθανθεί κάτι λιγότερο εξουθενωτικό από καθαρό πανικό. Αλλά όχι, δεν τον έβαλαν φυλακή. Ο Τζακ, όρθιος πλάι στον πατέρα του, ζήτησε για άλλη μια φορά συγγνώμη και συμφώνησε να σκουπίζει τα σκαλιά του δημαρχείου κάθε πρωί για μια εβδομάδα. Και πράγματι, κάθε πρωί έφευγε νωρίς από το σπίτι. Φύλλα και κλαδάκια από τα σφεντάμια σωρεύονταν μπροστά στο δημαρχείο, ώσπου ήρθε το τέλος της εβδομάδας και ο δήμαρχος τα σκούπισε μόνος του. Όχι. Ο πατέρας του πάντοτε θα μεσολαβούσε για λογαριασμό του. Το γεγονός, ωστόσο, ότι ο πατέρας του ήταν ο πατέρας του συνήθως κα­ θιστούσε περιττή κάθε μεσολάβηση. Κι αυτό το αγόρι ήταν ικανό να ζητάει συγγνώμη με την ίδια άνεση που οι υπόλοιποι Μπάουτον μπορούσαν να απαγγέλλουν το «Πιστεύω». Μια δεκαετία προδοσίες, μικρές και μεγάλες, μια κατά­ σταση που επιδεινωνόταν από την επίγνωση κάθε πλευράς ότι όλοι τους ήταν συνεχώς σε επαγρύπνηση μήπως προκύψει από στιγμή σε στιγμή κάποιο καινούργιο παραστράτημα, και επιδεινωνόταν ακόμα περισσότερο από το γεγονός ότι ο Τζακ ποτέ δεν τους το είχε ανταποδώσει σε είδος, αν και αυτό εν­ δεχομένως συνέβαινε επειδή οι δικές τους σκανταλιές ήταν πολύ ασήμαντες για να τον απασχολήσουν. Θα ήταν κάπως υπερβολικό να ισχυριστούν ότι η συμπεριφορά τους απέναντι στον Τζακ ήταν βάρος στη συνείδησή τους. Χωρίς αμφιβολία είχε τους λόγους του που έμενε μακριά όλα αυτά τα χρόνια, αρνούμενος οποιαδήποτε επαφή μαζί τους. Με την προϋπό