Στο σπίτι

Σ Τ Ο Σ Π Ι Τ Ι 9 άκρη της αυλής, κλαδιά που η διάμετρός τους ήταν μεγαλύ­ τερη από τον κορμό οποιουδήποτε συνηθισμένου δέντρου. Μια συστροφή στη μέση του κορμού της την έκανε να φαντά­ ζει στα μάτια τους όμοια με γιγάντιο δερβίση. Ο πατέρας τους έλεγε πως αν μπορούσαν να δουν με τα μάτια του Θεού, στη γεωλογική εποχή, θα την έβλεπαν να εκτινάσσεται από το χώμα, να στρέφεται προς τον ήλιο, να απλώνει τα μπράτσα της και να λιάζεται, μέσα στην αγαλλίαση του να είναι μια βελανιδιά στην Άιοβα. Κάποτε από τούτα τα κλαδιά κρέμονταν τέσσερις κούνιες, διατρανώνοντας στον κόσμο τη γονιμότητα του σπιτικού τους. Η βελανιδιά άκμαζε ακόμη, και ασφαλώς υπήρξαν και υπήρχαν επίσης η μηλιά, η κερασιά και η βερι­ κοκιά, οι πασχαλιές, οι μπιγκόνιες και τα κρινάκια. Κάποιες από τις ίριδες της μητέρας της κατάφερναν ακόμη ν’ ανθίζουν. Το Πάσχα εκείνη και οι αδελφές της μπορούσαν ακόμη να γεμίζουν το σπίτι με αγκαλιές λουλούδια, και τα μάτια του πατέρα τους έλαμπαν από τα δάκρυα και έλεγε, «Α, ναι, ναι», σαν να του είχαν φέρει κάποιο αναμνηστικό, λες κι αυτά τα λουλούδια δεν ήταν παρά ένα ευχάριστο ενθύμιο λουλουδιών. Γιατί άραγε αυτό το στέρεο και ολόρθο σπίτι τής φαινόταν τόσο εγκαταλελειμμένο; Τόσο συντετριμμένο; Φταίει το μάτι που το βλέπει, σκέφτηκε. Ακόμα και σήμερα, επτά από τα παιδιά του πατέρα της έρχονταν σπίτι όσο πιο συχνά μπορού­ σαν, τηλεφωνούσαν, έστελναν σημειώματα, δώρα, καφάσια με γκρέιπφρουτ. Τα παιδιά τους, από τη στιγμή που κατάφερ­ ναν να πιάσουν το μολύβι και να ορνιθοσκαλίσουν δυο λεξού­ λες, δασκαλεύονταν να θυμούνται τον παππού και αργότερα προπάππου τους. Οι ενορίτες, τα παιδιά και τα εγγόνια τους περνούσαν να δουν τον πατέρα της με μια αφοσίωση που θα τον είχε κουράσει, αν ο καινούργιος πάστορας δεν είχε πετά